Όταν είσαι σκλάβος με δεσμά.. Επαναστατείς! Όταν είσαι σκλάβος με χαλιά.. Υπνοβατείς!

Γράφει η Νατάσσα Δανοπούλου

Τα βιβλία και τα γεγονότα, καταγεγραμμένα και μη, βρίθουν και κουβαλούν τόνους από στιγμές επανάστασης από ανθρώπινες ψυχές που αισθάνθηκαν να τους αδικούν.

Να τους αδικούν σε ένα ή παραπάνω από τα δικαιώματα τους. Είτε αυτά είχαν τίτλους τιτάνιους περασμένους στα τεφτέρια των κοινωνιολόγων όποιας εποχής.. Είτε αυτά ξεσήκωναν και σκούνταγαν τις ίδιες τους τις ψυχές. Χωρίς όνομα, μόνο με το αίσθημα της αδικίας.

Φούσκωνε το αίμα μέσα τους και η αντάρα της αδικίας δεν τους άφηνε να κοιμηθούν, παρα μόνο αν δικαιωνόντουσαν. Μόνο τότε υπήρχε ήσυχος ύπνος για αυτούς.

Κανένας από τους ‘’περινούστατους’’ άρχοντες ποτέ δεν περίμενε την εξέλιξη της μάζας. « Τους πετάμε ένα κομμάτι μουχλιασμένου ψωμιού, μια οκά γης και τους αφήνουμε στην αναπαραγωγική τους διασκέδαση, έτσι ώστε να έχουμε πλεόνασμα στα χέρια και στο πόδια υπηρεσίας»!

Και να μωρέ που σε όποια ήπειρο και αν κοιτάξεις υπήρχε ξεσηκωμός.

Κάποτε .

Ακούτε ;

Κάποτε !

Νόρμες και πλαίσια συμπεριφοράς, που δεν είναι δα, ατσάλινα δεσμά και φυλακή και εξορία, αλλά μας έχουν πιο ισόβια φυλακισμένους και καταδικασμένους στην απραγία. Άπραγοι και άλαλοι σε ότι και να συμβαίνει, σε ότι και να μας συμβαίνει!

Μας αδικούν εν έτη 2024, στα πάντα. Μας έβαλαν να πατήσουμε στα χαλιά των ‘’σπιτιών’’ μας, που ανήκουν στις τράπεζες τους, μας έβαλαν να τους έχουμε νταμαρτζήδες στις ΄΄επιχειρήσεις΄΄ μας παίρνοντας όλα τα κέρδη μας, μπήκαν σφήνα στην επιβίωση την δική μας και των παιδιών μας, μας ρημάζουν τον φυσικό μας περίγυρο, φυτρώνοντας ανεμογεννήτριες ..κτλ κτλ

Και αν είναι δυνατόν, ενώ τα γνωρίζουμε όλα αυτά, τα χαλιά που είναι στρωμένα στα πόδια μας, δεν αφήνουν το κορμί να κινηθεί χιλιοστό και το πνεύμα νεκρό.

Με τόση πρόσβαση σε μάθηση και πληροφορία να μένουμε αμέτοχοι σε όλα;

Υπνοβατούμε σε ανάμενα καρβουνά.

Να γνωρίζουμε για τον γκόμενο της κάθε ξανθιάς τηλεπερσόνας, αλλά όχι για τον πρόσφατα αποθανών, Χρήστο Γιανναρά, καθηγητή φιλοσοφίας και συγγραφέα με φοβερά πλούσιο συγγραφικό έργο, προσβάσιμο και σε πιο ανεπιτήδευτο αναγνωστικό κοινό κάθε ενήλικης ηλικίας.

Είναι δυνατόν να μην έχουμε ΄΄δασκάλους’’ και αντ΄αυτού να έχουμε στην θέση τους να μας καθοδηγούν στην πληροφορία , πλαστικές εταίρες και προκλητικοί κίναιδοι;

Ο Δημήτρης Λιαντίνης –πανεπιστημιακός, φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής - ανέφερε κάποτε..

(Για τον δικό μου ΄΄Δάσκαλο’’ Δημήτρη Λειαντική θα σας μιλήσω σε ένα άρθρο που θα ετοιμάσω εξ ολοκλήρου για αυτόν. Θα κλείσω εδώ τον θυμό μου που καθηλωθήκαμε..  με δικά του λόγια..)

 

«Ποιος μας ακούει εμάς; Είμαστε είκοσι άνθρωποι και τα λέμε εδώ.

Όταν όμως βγαίνει ο δημοσιογράφος, αυτός ο αμόρφωτος και ανεύθυνος και μιλάει στο τελεβίζιο τον ακούνε 2 εκατομμύρια.

Αυτοί είναι οι δάσκαλοι σήμερα!

Και αυτοί διδάσκουν και αυτοί διαμορφώνουν την νέα αγωγή, διαμορφώνουν τις νέες γενιές.

Πέθανε ο δάσκαλος λοιπόν.»

Δημήτρης Λιαντίνης