Ο ιπτάμενος Μανόλο!

Ήταν Αύγουστος του 2022, στο Μόναχο λάμβαναν χώρα οι προκριματικοί του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στο άλμα επί κοντώ. 

Ο αφροέλληνας αθλητής Εμμανουήλ Καραλής (μπαμπάς από τον Πύργο Ηλείας, μαμά από την Ουγκάντα) δεν καταφέρνει να περάσει στον τελικό. Είναι μια σημαντική έκπληξη για τον χώρο γιατί αν και πολύ μικρός είχε καταφέρει να τερματίσει 4ος στους τελευταίους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο, οπότε η συμμετοχή του τουλάχιστον στον τελικό -αν όχι κι η διάκριση- θεωρούταν «δεδομένη». 

Αυτά τα «δεδομένα» ήρθε να ανατρέψει ο ίδιος λίγες ώρες μετά την «αποτυχία» του.

Σε μια ανάρτηση στην προσωπική του σελίδα λίγο μετά την «αποτυχία» του, μίλησε για τους τραυματισμούς που τον ταλαιπώρησαν, τη δαμόκλειο σπάθη στο κεφάλι κάθε αθλητή. Μίλησε για την πίεση του ανταγωνισμού και της διάκρισης που τον ανάγκαζαν να συνεχίζει να προσπαθεί παρά τους πόνους και τις δυσκολίες. Μίλησε για την κακοποίηση και τα ρατσιστικά παραληρήματα που ανεχόταν για 8 χρόνια, από 13 χρονών, από τον ίδιο του τον προπονητή. Μίλησε για το χαμόγελο που έσβησε σιγά σιγά από τα χείλη του, το χαμόγελο που ήταν το όπλο του, το σημείο αναφοράς και το κύριο χαρακτηριστικό του, το σημάδι προς τους δικούς του ότι όλα θα πάνε καλά. Μίλησε ανοιχτά για το χαμένο του κίνητρο, την ψυχική του υγεία, για τις κρίσεις πανικού, για την κατάθλιψη.

Δεν τον ένοιαξε αν δεν θα έδειχνε το λιοντάρι που σαρώνει τα μετάλλια, αν έχαναν την πίστη τους στον φέρελπι νέο όσοι τον σπονσοράρουν, αν στον υπερκαταναλωτισμό των μεγάλων επιδόσεων αυτός θα έμοιαζε καμένο χαρτί. Επέβαλε αυτός τους όρους που θα τον βλέπουμε, φίλαθλοι και χορηγοί. Όρισε αυτός το πλάνο της καριέρας του, έβαλε σε προτεραιότητα την ζωή του την ψυχική του υγεία. Είπε ότι θα σταματούσε προπονήσεις κι αγώνες μέχρι να γίνει ξανά καλά, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του χρόνου. Κατήγγειλε το κάθαρμα που είχε για προπονητή κι απαλλάχθηκε από την τοξική παρουσία του. Πρώτα θα βρει το χαμόγελο του και μετά θα γίνει ξανά πρωταθλητής. Κι αν δεν γίνει, δεν πειράζει. Έτσι έγινε πρότυπο και για χιλιάδες άλλους αθλητές διάφορων αγωνισμάτων, που έχουμε ξεχάσει ότι είναι παιδιά και μάλιστα καταπιεσμένα από τον δίχως όρια και κανόνες πρωταθλητισμό, που είναι ψυχικά χαντακωμένοι, που έχουν λυγίσει από τις θυσίες και τον ανταγωνισμό αλλά κρύβονται κι υποφέρουν σιωπηρά ρίχνοντας λάδι στην φωτιά στα προβλήματά τους γιατί «δεν έχουν ανάγκη αυτοί, γιατί παίρνουν τόσα λεφτά κι έχουν τόση δόξα κι είναι υποχρεωμένοι να μας διασκεδάζουν και να πετυχαίνουν». Δικαστές ψυχικής υγείας οι χρήστες των social media, τα αθλιότερα των αφεντικών οι «φίλαθλοι».

Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, λίγους μήνες πριν, σπάει το προσωπικό του ρεκόρ για 13 πόντους και γίνεται ο τρίτος καλύτερος στον κόσμο. Ευρωπαϊκοί αγώνες, τσακώνει και το ασημένιο. Σήμερα ήταν ξανά σε τελικό Ολυμπιακών αγώνων. Χαμογελαστός, δυνατός, σε έκσταση. Στις κερκίδες πια δεν ήταν κανένας ρατσιστής προπονητής, ήταν ο πατέρας του, ο προπονητής που επέλεξε κι ένα τσούρμο ανθρώπων που τον αγαπούσε. Ο φίλος του ο Μίλτος περίμενε να τον δει να ανεβαίνει στο βάθρο πριν έρθει κι η δική του σειρά. Ο Καραλής από το 5,50 μέχρι τα 5,90 δεν ακούμπησε την δοκό. Περνούσε τον έναν στόχο μετά τον άλλον, δεν αγωνιζόταν, πετούσε, ένα «θαύμα» της φύσης, ένα «θαύμα» της ζωής. Προσπάθησε να περάσει και τα 6 μέτρα, να γκρεμιστεί ο Όλυμπος. Δεν τα κατάφερε. Από απόψε είναι χάλκινος ολυμπιονίκης. Το πρώτο του σε Ολυμπιακούς αγώνες. Τα σάρωσε όλα σε έναν χρόνο και με την βούλα.

Ίσως κάποιος να θεωρούσε δικαίωση ότι ανέβηκε ξανά, μετά το διάλειμμά, στην ελίτ του κόσμου στο άθλημά του, ότι απέδειξε πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει, ότι το ταλέντο του είναι όντως μοναδικό. Πιστεύω, όμως, ότι για τον Μανόλο και για όλους όσοι έχουν βρει το θάρρος να δουν την κατάθλιψη στα μάτια, να την αναγνωρίσουν και να την αποδεχτούν, να αναζητήσουν βοήθεια, να βάλουν την ψυχική τους υγεία ως προτεραιότητα κι όχι ως εκκρεμότητα κάτω από το χαλάκι, όλοι όσοι μπόρεσαν να μάθουν να τη διαχειρίζονται και να την προλαβαίνουν, να μην φοβούνται να παίζουν καθημερινά ένα bras de fer μαζί της, το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι ότι μας χαμογέλασε ξανά κι ήταν πιο σίγουρος από ποτέ πως όλα θα πάνε καλά. Και πήγαν.

Μπράβο ρε Μανώλη ...