Ολη όμως!

Νόρα Ράλλη

Η αλήθεια είναι πως κυρίως γκρινιάζουμε. Εμείς οι δημοσιογράφοι, που δεν ανήκουμε σε λίστες, πίστες, κλίκες. 

Όχι ότι έχουμε άδικο: 

η ανεξάρτητη δημοσιογραφία είναι πολύ σπουδαίο πράμα και σπάνιο. 

Μα ακόμα σπουδαιότερο είναι το να αντιληφθεί ο πολίτης πως είναι δικαίωμά του και να το διεκδικήσει ως τέτοιο. 

Ως θεμέλιο λίθο (τι λίθο; νταμαρόπετρα είναι!) της Δημοκρατίας, ως άμεσο συνδετήρα των όσων βιώνει στην καθημερινότητά του (τα πάντα όλα όμως) με τα όσα δεν θα ’πρεπε να βιώνει, ως βασικό συστατικό της ίδιας της ζωής (με το θάνατο μέσα).

Η αλήθεια είναι πως οι πολίτες δεν πολυνοιάζονται για όλα τα παραπάνω. Εφημερίδες (έντυπες πάντα) αγοράζουν κυρίως όσοι το είχαν χούι από παλιά.

Νέοι, ελάχιστοι. 

Όσο για τη φράση «Δεν αγοράζω πια εφημερίδες» που ακούω λες και είναι μία δήλωση κοινωνικών φρονημάτων, ακόμη αδυνατώ να την καταλάβω. 

Ή για την άλλη, την ακόμα καλύτερη: 

«Διαβάζω από το ίντερνετ». Ούτε καν! 

Ελάχιστοι διαβάζουν ολόκληρο κείμενο από το ίντερνετ και ακόμα λιγότεροι βλέπουν ποιος το υπογράφει -κάτι εξαιρετικά σημαντικό για το ίδιο το κείμενο.

Υπάρχει βέβαια και το βίντεο. Αυτό είναι ακόμα πιο άμεσο, αρκεί πάλι να ξέρεις πηγή και να είναι μικρής διάρκειας, καθώς ποιος έχει τώρα χρόνο μωρέ; 

«Είναι πολιτική επιλογή να σημαδεύεις παιδί με κρότου-λάμψης από το ένα μέτρο και να τη ρίχνεις στο κεφάλι. 

Είναι απόπειρα ανθρωποκτονίας». 

Αυτά είπε σε βίντεο ο φοιτητής Γιάννης Ντουσάκης που δέχτηκε το δολοφονικό χτύπημα από την Αστυνομία στο ΑΠΘ την περασμένη Πέμπτη. 

Είναι πολιτική επιλογή. 

Τρεις λέξεις, όλη η ουσία. Ολη όμως.

efsyn.gr