Είμαστε πολιτικά κοινωνικά και θρησκευτικά Αναλφάβητοι.

Γράφει η Νατάσσα Δανοπούλου

Παίρνω την εφημερίδα στα χεριά μου για να διαβάσω τα νέα της κοινωνίας μας αλλά και του κόσμου γενικότερα. 

Ο κυρίαρχος τίτλος, αυτός που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσει ο αναγνώστης ήταν ο εξής: ‘’ 

Πρόταση μομφής κατά της χειρότερης κυβέρνησης από τη Μεταπολίτευση’’. 

Αυτόματα κάνω τους υπολογισμούς και τις πράξης στο μυαλό μου. 

Το αποτέλεσμα μου ανακοινώνει ότι μέσα σε μια πρόταση 5 λέξεων χωρίς  τα άρθρα και τις προθέσεις, ο μέσος νεοέλληνας δεν αναγνωρίζει τις 3! ΄Πρόταση μομφής’, ΄Μεταπολίτευση΄. Εξακριβωμένο από μια μικρή σφυγμομέτρηση που έκανα σε ηλικιακή ομάδα μεταξύ 18 με 28 χρονών.

Ας μην μιλήσουμε για τις συζητήσεις που προσπάθησα να κάνω σχετικά με το που είναι πολιτικά προσκείμενοι, με ποιον γνώμονα θα επιλέξουν στις επόμενες εκλογές να ψηφίσουν κ.α.

Στη προσπάθεια μου να τους πείσω να συμπεριλάβουν στην ζωή τους τη πολιτική τους ταυτότητα, έρχεται η φράση του κ. Τσίπρα, αφαιρώντας μου αυτόματα όλη την προσπάθεια. 

Μιλώντας μέσα στο κτίριο σύμβολο της δημοκρατίας μας -με μια παρακαταθήκη πολιτικών λόγων- στη Βουλή Των Ελλήνων, όπου καταπιστευματοδόχος είναι ο ελληνικός λαός, εκεί ακριβώς  για να προσπαθήσει να δείξει πως τα πεπραγμένα της τωρινής κυβέρνησης είναι όλα λάθος, επισφαλή και ανίκανα να εξυψώσουν την ελληνική κοινωνία στη θέση που της ανήκει, τον ακούσαμε να ‘φθογγίζει’ την εξής πρόταση: «Κύριε Μητσοτάκη κυβερνάτε εσείς ή οι Φουρθιώτηδες (…)»!

Μια κοινωνία να κοιτάει με το στόμα ανοιχτό την αήθη ρητορεία των αγραβάτωτων εναντίων των πολιτικοκληρονόμων και να αντιμετωπίζει την καθημερινότητα μόνη της.

Μια εκτεταμένη χιονόπτωση θάβει την αττική οδό. Η αξιοπιστία και τα εκατομμύρια που λαμβάνει από τους Έλληνες πολίτες, λιώνουν, εξαιτίας μιας διήμερης κακοκαιρίας (!). Αφήνει ανυπεράσπιστους στο έλεος τους τους οδηγούς με τους συνοδηγούς που βρέθηκαν εκεί, χωρίς ψήγμα βοήθειας, να αντιμετωπίσουν τον εγκλωβισμό τους μόνοι τους.

Μια ηλικιωμένη κυρία , βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα, να προσπεράσω το κρέας και το τυρί που έχω να φάω 2 μήνες, ή να προσπαθήσω να το προσφέρω στην οικογένεια μου;

Η απάντηση σε αυτό το δίλημμα την έφερε αντιμέτωπη με μια αξιόποινη πράξη, διότι δεν είχε το αντίτιμο των προϊόντων και φυσικά ο νομός την τιτλοφορεί ως κλέφτρα. 

Η αυτόφωρη διαδικασία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν ο λακές υπεύθυνος του καταστήματος δεχόταν τα χρήματα από τους παρόντες πελάτες που ήθελαν να τα καλύψουν. Αυτός όμως ακολούθησε το δρόμο που έχουν ακολουθήσει και άλλοι ανίεροι υπάνθρωποι, απόβλητοι και μιάσματα, προκάτοχοι του.

Ένας ιερέας αποπλανάει ανήλικα κορίτσια, ντροπιάζοντας με την ύπαρξη του τα πάντα. Την εκκλησιά, την ιεροσύνη, την οικογένεια , την κοινωνία την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Μια παραδειγματική τιμωρία μπορεί μόνο να δικαιώσει τις απονενοημένες του πράξεις.

Η θρησκεία μας, βρίσκει αντιπροσώπους της στη γη και τους χρίζει ως κοινωνούς του μηνύματος του Κυρίου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι ίδιοι παύουν να είναι άνθρωποι.

Άνθρωποι και όχι άγιοι και πως πρέπει να αντιμετωπίζουν την ζωή τους ως ταπεινοί και όχι ως θεοί, γιατί πολύ απλά δεν είναι.

Θα κλείσω όλη την ελπίδα μου με μια εικόνα που ήρθα αντιμέτωπη..

Ένας άστεγος κύριος στο κέντρο της Αθήνας, δίνει χρήματα σε τρία κοριτσάκια, που του λένε τα κάλαντα.

Καλή μας δύναμη!