Η παγκόσμια κρίση και τα ελληνοτουρκικά

Αντώνης Αντωνιάδης*  

Όταν σε μια ωμή στρατιωτική εισβολή οι επιβαλλόμενες από τους «υπέρμαχους» της διεθνούς νομιμότητας κυρώσεις είναι απλά και μόνο ενός αμφιλεγόμενου οικονομικού επιπέδου, θα πρέπει να μην αιθεροβατούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι πολύ δύσκολα μια συγκρίσιμη περίπτωση στην περιοχή μας θα μπορούσε να προκαλέσει ουσιαστικότερες και πιο αποτελεσματικές αντιδράσεις.

Δεδομένου ότι τα γεγονότα στο ρωσο-ουκρανικό μέτωπο είναι σε πλήρη εξέλιξη, οποιαδήποτε «βαθυστόχαστη» γεωπολιτική ανάλυση τώρα θα ήταν μάταιη έως ανόητη.

Προς το παρόν, πέρα από το να καταδικάσουμε την εισβολή, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρακολουθούμε τις εξελίξεις και συγχρόνως να προβληματιζόμαστε, κάνοντας έναν θεωρητικό παραλληλισμό με τα, ώς ένα βαθμό, δικά μας δυνητικά παρεμφερή προβλήματα με τη γείτονά μας. Αναμφίβολα ούτε τα προβλήματα ούτε τα μεγέθη, αλλά ούτε και οι ιστορικές καταβολές είναι ίδιες. Η Ελλάδα ασφαλώς και δεν είναι Ουκρανία και η Τουρκία ασφαλώς και δεν είναι Ρωσία. Εντούτοις, ενδεικτικά και μόνο, καλά θα κάνουμε ορισμένες διαπιστώσεις να τις σταθμίσουμε με πολύ μεγαλύτερη προσοχή και σοβαρότητα και πάνω από όλα με ρεαλισμό, για να τις έχουμε απλά υπόψη μας.

Δυστυχώς η πιο οφθαλμοφανής διαπίστωση είναι ότι σε μια απευκταία μεν, αλλά ενδεχόμενη πραγματικά σοβαρή κρίση στην περιοχή μας, θα βρεθούμε, ακριβώς όπως και η Ουκρανία σήμερα, ουσιαστικά και απελπιστικά μόνοι. Όταν σε μια ωμή στρατιωτική εισβολή, οι επιβαλλόμενες από τους «υπέρμαχους» της διεθνούς νομιμότητας κυρώσεις είναι απλά και μόνο ενός αμφιλεγόμενου οικονομικού επιπέδου, θα πρέπει να μην αιθεροβατούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι πολύ δύσκολα μια συγκρίσιμη περίπτωση στην περιοχή μας θα μπορούσε να προκαλέσει ουσιαστικότερες και πιο αποτελεσματικές αντιδράσεις. Και στη δική μας περίπτωση θα πρέπει να συνεκτιμηθεί και η θελκτική για τη Δύση υπόσταση της «συμμάχου» μας στο ΝΑΤΟ, γειτονικής μας χώρας.

Μια δεύτερη και ατυχώς διαχρονική διαπίστωση είναι το μέγεθος της υποκρισίας των θεωρούμενων μεγάλων δυνάμεων. Πραγματικά εντυπωσιάζει ο απροκάλυπτος τρόπος με τον οποίο κάθε φορά φορμάρουν και προσαρμόζουν το Διεθνές Δίκαιο στα μέτρα τους. Αλίμονο στη χώρα και στον λαό που δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι Διεθνές Δίκαιο, κατά βάση, γεννούν οι μεθοδεύσεις των ισχυρών για τον προσπορισμό των διάφορων πλουτοπαραγωγικών πηγών. Βάσει αυτού του «πετρελαϊκού δικαίου» δεν έγινε, με τις ευλογίες όλου του πολιτισμένου δυτικού συνασπισμού, η εισβολή στο Ιράκ; Και δεν είναι η έλλειψη, μέχρι πρόσφατα, κάποιας πλουτοπαραγωγικής πηγής που επιτρέπει στους ίδιους πολιτισμένους «υπέρμαχους» του Διεθνούς Δικαίου να ανέχονται επί μισό αιώνα τη στρατιωτική κατοχή της Βόρειας Κύπρου;

Για πάρα πολλά μπορεί να κατηγορηθεί ο Πούτιν, θέλει όμως πολλή υποκρισία και στρουθοκαμηλισμό για να τον κατηγορεί και η Δύση για ασέβεια προς τη διεθνή νομιμότητα. Όσο και εάν υπερθεματίζουν προσχηματικά για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, δύσκολα μπορούν να κρύψουν ότι από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και μετά μοναδικός στόχος παραμένει η περιθωριοποίηση και ο περιορισμός της ρωσικής επιρροής και επεκτατισμού στην Ευρώπη.

Η παρούσα κρίση, έστω και με πολλά κατάλοιπα, κάποτε θα καταλαγιάσει, οι διαπιστώσεις όμως θα παραμείνουν και μακάρι να αποτελέσουν μελλοντικό γνώμονα για τις δικές μας, έως τώρα ατελέσφορες προσπάθειες για ειρήνευση και συνύπαρξη στην περιοχή μας.

*Αντιναύαρχος, επίτιμος αρχηγός ΓΕΝ

efsyn.gr