Σαλαμίνα 13-11-2021 Βασίλης Βασιλείου
Και φυσικά πρόκειται για τα γνωστά σε όλους μας 1ο και 2ο Λύκεια Σαλαμίνας. Δύο Λύκεια στα οποία από τότε που κτίστηκαν, το 1968 ως εξατάξιο Γυμνάσιο, μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν όλοι μα όλοι οι κάτοικοι του νησιού ένα μέρος τουλάχιστον των μαθητικών τους χρόνων.
Όπως και ο γράφων.
Αυτό όμως που το κάνει ιδιαίτερα ξεχωριστό σήμερα είναι δυστυχώς η εικόνα της απαξίωσης και εγκατάλειψης. Ένα κτίριο που έχει μείνει ακριβώς όπως ήταν από τότε που κτίστηκε.
Που οι αίθουσές του και ειδικά τα τζάμια και οι πόρτες του είναι οι ίδιες , ναι οι ίδιες, από το 1987 τουλάχιστον από όσο θυμάμαι την τελευταία μου χρονιά σαν μαθητής εκεί. Και ενώ από τότε μέχρι σήμερα έχουν κτιστεί Γυμνάσια και Δημοτικά σε όλο το νησί, τα οποία παρεμπιπτόντως ανακαινίζονται και αναβαθμίζονται, το ιστορικό πλέον αυτό κτίριο έχει αφεθεί στην μοίρα του. Η Τριτοκοσμική δε εικόνα του είναι φανερή σε όλους όταν το επισκέπτονται κατά το διάστημα των εκλογών. Αλήθεια υπάρχει κάποιος σε αυτό το νησί που δεν έχει δει αυτήν την εικόνα της εγκατάλειψης και παρακμής; Εδώ σίγουρα υπάρχουν πολίτες που πηγαίνουν σε αυτό το σχολείο τα εγγόνια τους. Προσωπικά ως πατέρας θλίβομαι που ο γιός μου μετά από 35 χρόνια πάει και κάθεται σε μια αίθουσα που ελάχιστα έως καθόλου έχει αλλάξει από τότε που ήμουν και εγώ μαθητής. Και τα ερωτήματα πολλά. Μα πάρα πολλά. Γιατί τέτοια αδιαφορία; Γιατί τέτοια απαξίωση; Δεν γνωρίζουμε άραγε ότι σε αυτό το κτίριο πηγαίνουν οι μελλοντικοί μας επιστήμονες; Τι περιμένουμε εμείς από αυτά τα παιδιά να αποδώσουν όταν τους παρέχουμε κτιριακές και σχολικές υποδομές τριτοκοσμικής χώρας και ευελπιστούμε να γίνουν οι μελλοντικοί φωτισμένοι Ευρωπαίοι πλέον πολίτες του τόπου μας; Μας κάνει εντύπωση που οι νέοι μας φεύγουν σωρηδόν από την πατρίδα μας. Και δεν τολμάμε να κάνουμε καν την αυτοκριτική μας για το τι τους προσφέρουμε που είναι ήδη εδώ. Και προκαλώ οποιονδήποτε νοήμων πολίτη να πάει κάποια στιγμή σε αυτό το κτίριο και να κάτσει για μία ώρα σε μια από τις αίθουσες που διδάσκονται τα παιδιά. Να δει την μαυρίλα στους γυμνούς τοίχους, που θυμίζουν κελί φυλακής και όχι σχολείο, τα παμπάλαια θρανία και καρέκλες και πόρτες και παράθυρα που μπάζουν και είναι πλέον επικίνδυνα στην χρήση τους. Για την ιστορία να αναφέρω το πρόσφατο περιστατικό όπου σε ένα τμήμα έπεσαν κομμάτια από το σουβά μέσα στην αίθουσα και από τύχη δεν τραυματίσθηκε κανείς.Και στο δια ταύτα. Δεν υπάρχουν αρμόδιοι και υπεύθυνοι για αυτό; Δεν υπάρχουν σχολικές επιτροπές; Δεν υπάρχουν κονδύλια για την συντήρηση και την επισκευή των σχολικών μας κτιρίων; Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι ΝΑΙ. Υπάρχουν. Και είναι περισσότερα από αυτά που είχαμε εμείς ως μαθητές. Το θέμα είναι πως αξιοποιούνται και πως χρησιμοποιούνται. Πάντως από την εικόνα που εκπέμπει το εν λόγω κτίριο πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει άνετα αφορμή για έρευνα σε βάθος. Το κτίριο αν είχε φωνή θα μας ξεκούφαινε εδώ και καιρό από την αδιαφορία που του έχουμε δείξει. Και όπως είπα και πιο πάνω περιμένουμε από την φοίτηση σε αυτό να εισαχθούν στις μελλοντικές Πανεπιστημιακές , και όχι μόνο, σχολές τα καλύτερα μυαλά του τόπου μας. Αυτό και μόνο τα λέει ΟΛΑ.
Δεν θέλω να γράψω κάτι άλλο. Τα έγραψα σαν γονιός που θέλει να προσφέρει στο παιδί του τα απολύτως στοιχειώδη και απαραίτητα εφόδια για την μελλοντική επιστημονική η άλλη του καριέρα. Όπως και όλοι θέλω να πιστεύω οι γονείς όλων των μαθητών. Μόνο που θα πρέπει αυτά που περιμένουμε από τα παιδιά μας να τους τα έχουμε προσφέρει πρώτα εμείς με την εκπαίδευσή τους σε σχολεία ανθρώπινα σύγχρονα και προπαντός αξιοπρεπή. Και δυστυχώς μέχρι τώρα αυτό δεν το κάνουμε.
Εύχομαι να λειτουργήσουν τα όποια ανακλαστικά των αρμοδίων για το θέμα αυτό και να έχει το, ιστορικό πλέον, αυτό κτίριο τον σεβασμό και την συμπεριφορά που του αξίζει. Το οφείλουμε στο κάτω κάτω για το ότι πολυτιμότερο έχουμε στην ζωή μας. Τα ίδια μας τα παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου