Παιχνίδια της γειτονιάς, μια ξεχασμένη «τέχνη».

Γράφει η Καίτη Μπούταλη - Παυλιδη*

Μαζευτείτε, «τα βγάζουμε»: «Μπουφ! Α μπε μπα μπλομ, του κίθε μπλομ, α μπε μπα μπλομ του κίθε μπλομ μπλιμ μπλομ». 

Βγαίνω και τα φυλάς ή «ακατα μάκατα σούκουτου μπε, άμπε φάμπε ντόμινέ, άκατα μάκατα σούκουτου μπε άμπε φάμπε βγε» Και  κάπως έτσι ξεκινούσε το παιχνίδι.

Ξέρετε πόσες φορές αναπολώ τις μέρες που παίζαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς μαζί (συμμορία ολόκληρη)!  Πόσο ζωντανή ήταν η γειτονιά μας! 

Παίζαμε με για πολλές ώρες ξέγνοιαστα  όλα αυτά τα όμορφα παιχνίδια,(κουτσό, γυαλένιους, καρύδια, τα μήλα, κορόιδο, λάστιχο, Τυφλόμυγα, κυνηγητό, κρυφτό). Και φυσικά τα αγόρια ποδόσφαιρο!

 

   Με μια λαστιχένια μπάλα ποδοσφαίρου σε ένα αυτοσχέδιο τέρμα... γεμίζαμε πολύ από τον ελεύθερο χρόνο που είχαμε τότε. Μετά το σχολείο πηγαίναμε στις αλάνες της κάθε γειτονιάς παίζοντας ποδόσφαιρο. Μέσα στις αλάνες μεγαλώσαμε, και κοινωνικοποιηθήκαμε. Εκεί καταλάβαμε  τι θα πει ομάδα, μάθαμε να διαλέγουμε τον αρχηγό μας… όχι όποιον και όποιον, αλλά αυτόν που πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να μας βοηθήσει μέσα στο γήπεδο. Μάθαμε τι  θα πει να αγωνίζεσαι για τη νίκη όχι μόνος σου αλλά με την βοήθεια των φίλων σου! Νοιώσαμε την ήττα από την ομάδα της άλλης γειτονιάς και το να αγωνίζεσαι να γίνεις καλύτερος ώστε να πάρεις το αίμα σου πίσω. Μάθαμε πως αν δεν ιδρώσεις την φανέλα σου δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα.

Και όσο απίστευτο να μας φαίνεται σήμερα, όταν τέλειωναν τα μαθήματα στο σχολείο και τα βιβλία έκλειναν για τρεις μήνες, σπίτι και γονείς δεν μας έβλεπαν παρά μόνο όταν έπεφτε η νύχτα, τότε που έβγαιναν να μας μαζέψουν από τον  δρόμο, σκονισμένους, χτυπημένους και ιδρωμένους, μα πάνω από όλα χαρούμενους και ευτυχισμένους.

Ναι,  μια μπάλα, μια πέτρα και οι φίλοι, μας αρκούσαν για να μας κάνουν τα πιο ευτυχισμένα πιτσιρίκια του κόσμου. Ζούσαμε σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από τον σημερινό. Σε έναν κόσμο που μπορούσαμε σαν παιδιά να χαρούμε το παιχνίδι έξω από το σπίτι χωρίς κίνδυνο, με λιγότερα αυτοκίνητα, με περισσότερο ήσυχους δρόμους και δεκάδες αλάνες και χωράφια.

Θα συμφωνήσουμε όλοι μας νομίζω, πως με κανέναν υπολογιστή, τάμπλετ, κινητό, facebook -και τα λοιπά κοινωνικά δίκτυα- δεν θα αλλάζαμε το κρυφτό, την αμπάριζα, το κουτσό, την τυφλόμυγα και τους αγαπημένους  φίλους που μας συντρόφευαν στα αξέχαστα παιχνίδια των αθώων παιδικών μας χρόνων!

*Η Καίτη Μπούταλη - Παυλίδη είναι Δημοτική Σύμβουλος Σαλαμίνας.