Βλέποντας το δάσος.. χάσαμε το δέντρο!

Γράφει η Αναστασία Δανοπούλου
 

Μυρίζει ξύλο καμένο, η πρώτη σκέψη είναι πως ο γείτονας έχει ανάψει φωτιά για ψήσει καμιά μπριζόλα.

Άλλωστε είναι τέλος Μαΐου! Τι πιο ιδανικό από ένα καλό τραπέζι με φίλους!

Κοιτάζοντας ερευνητικά γύρω, δεν εντοπίζω κάποια κοντινή εστία μάζωξης.

Στιγμιαία σκέφτομαι, μπας και έχει πιάσει φωτιά κάπου εδώ κοντά;

Αυτόματα διώχνω τη σκέψη, κάνοντας τους απλούς λογαριασμούς της ελληνικής πραγματικότητας με τους «κατά λάθος» εμπρησμούς των καλοκαιρινών μου αναμνήσεων!

Συνήθως ξεκινούν μετά τον Ιούνιο, προς τον Ιούλιο και το αποκορύφωμα των «τελετών λήξεων»,

-ας μου επιτραπεί μια μικρή ανάλυση.. ‘τελετή’ γιατί συνήθως μετά τις φωτιές δυστυχώς κάποιος συνάνθρωπός μας έχει θυσιάσει τη ζωή του για να εμποδίσει το κακό ή γιατί πολύ απλά βρέθηκε στη λάθος στιγμή και ‘λήξη’ διότι τα αποκαΐδια δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για την άμεση έναρξη κάτι καινούργιου-

 .. έρχεται τον Αύγουστο φυσικά!

 Με τους αέρηδες που φέρνει μαζί του και το κρατικό μηχανισμό απασχολημένο στην άμεση εξυπηρέτηση των τουριστικών εσόδων!

 Φέτος λοιπόν εν έτη 2021, του Μαΐου, έλαβαν την εντολή από τα άνωθεν πλουτοφόρα συμφέροντα, να πιάσουν τους πάντες εξ απήνης, καίγοντας τον προτελευταίο πνεύμονα οξυγόνου της Αττικής, τη Κόρινθο!

Ακόμα καίει ότι βρει, δεν έχουν καταφέρει να την ελέγξουν, σε μια χώρα στα πρόθυρα της πνευματικής και σωματικής κατάρρευσης μέσα στη αναπάντεχη επέλαση του covid.

Βρισκόμαστε σε κάθε καλοκαιρινό κύκλο, ανήμποροι να φανταστούμε πως θα ήταν χωρίς ούτε μια φωτιά, πώς θα ήταν, χωρίς να μένει πίσω ένα καμένο χαλί χλωρίδας και πανίδας.

Αφήνοντας τέλος μια απανθρακωμένη αίσθηση στις καρδιές όλων μας .

Υπάρχει πάντα μια σπίθα μέσα στο καθένα μας, η αίσθηση του ενστίκτου που οδηγεί στην επιβίωση, ας φροντίσουμε ατομικά ο καθένας για αυτήν και ας αφήσουμε αυτή τη σπίθα αυτή τη φορά να κάψει και να φουντώσει.

 

Μπορούμε να φροντίσουμε ο καθένας ατομικά να προστατέψουμε ότι μας έχει απομείνει, να καθαρίζουμε τα ξερά χόρτα γύρω από τα σπίτια μας, να ενημερώνουμε αν κάπου δεν υπάρχει πρόσβαση και έχει κοντά πολλά δέντρα, ούτως ώστε να ανοιχτεί ο δρόμος για να περάσει το πυροσβεστικό όχημα εάν χρειαστεί, να ενημερωθούμε με όλα τα μέσα τα οποία διαθέτουμε τις κινήσεις μας σε κατάσταση ανάγκης.

Μπορούμε αφιερώνοντας 15 λεπτά εξερεύνησης στο διαδίκτυο, να μάθουμε κάποια πράγματα για τις αντιδράσεις τις δικές μας, σε κατάσταση πανικού.

Ας μη περιμένουμε τους «υπεύθυνους άλλους», να το κάνουνε για εμάς.

 

Η λαϊκή ρήση λαλεί πως κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Αν βάλουμε στη θέση του «δάσους» τους υπεύθυνους τους εκλεγμένους που φροντίζουν για την επιβίωση μας και στη θέση του «δέντρου» βάλουμε εμάς!

Τότε ναι!

Μάθαμε να βλέπουμε το δάσος

 και δυστυχώς χάσαμε το δέντρο!