Δυο λόγια στους κατά φαντασίαν πολιτικούς

Γράφει ο: Μάριος Θεοχάρης

Γενικότερα από μικρός στο περιβάλλον της δουλειάς μου έμαθα κάποια πολιτικά τερτίπια να μην με αγγίζουν και να αντιμετωπίζω τους περιπλανώμενους πολιτικούς ναι μεν με σεβασμό αφού πρώτα όμως μου τον δείχνουν και οι ίδιοι.

Το να είσαι πολιτικός δεν σημαίνει να παραπλανείς τον κόσμο με πολλά λόγια και υποσχέσεις (ναι αυτό κάνετε οι περισσότεροι), πολιτικός σημαίνει να είσαι ο εκπρόσωπος και η φωνή του λαού και του κόσμου που σε ψήφισε.

Του λαού που σε ψήφισε όχι για να αράζεις στην βολική καρεκλίτσα σου και να το παίζεις Καίσαρας με γραμματείς να σου σηκώνουν τα τηλέφωνα αλλά που σε ψήφισε για να είσαι πάνω από τα προβλήματα του και να τρέχεις να τα λύσεις χωρίς να περιμένεις τίποτα απολύτως.

Ξέρετε αυτή η λέξη που πολλοί είτε δεν την γνωρίζετε είτε την χλευάζετε, «ανιδιοτέλεια» αυτό σας χρειάζεται.

Για να επανέλθω όμως στο θέμα μας, ένας πολιτικός πρέπει πάντα και πάνω απ’ όλα να σέβεται την «τέταρτη εξουσία» η οποία καλώς ή κακώς είναι ο Τύπος.

Ο Τύπος είναι αυτός που θα τον κρίνει, θα τον επικρίνει και ίσως αν βάλει τα δυνατά του κάποια στιγμή τον επικροτήσει. Ο πολιτικός από την άλλη είτε του αρέσει είτε όχι έχει την υποχρέωση να διατηρεί μία σχέση με τον Τύπο όπου σε αυτήν εμπεριέχεται το να υπάρχει επικοινωνία μαζί του.

Όταν δεν υπάρχει επικοινωνία ο εκάστοτε δημοσιογράφος μπορεί να βγάλει τα δικά του αυθαίρετα συμπεράσματα και να γράψει κρίνοντας βάση αυτών. Αυτό ενδεχομένως να έχει ως αποτέλεσμα εν συνεχεία ο πολιτικός που δεν φρόντισε να διατηρήσει την επικοινωνία με τον Τύπο ενεργή να πληγεί και μερικές φορές ανεπανόρθωτα.

Πόσο δύσκολο λοιπόν είναι άραγε για έναν άνθρωπο που θέλει να λέγεται πολιτικός να μην κρύβεται και να είναι στην διάθεση του Τύπου όποτε και αν αυτός τον χρειαστεί;

Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι αν δεν πάθουν δεν θα μάθουν και ίσως πρέπει τελικά το φαγητό να αρχίσει να καίει και να έρθουν στο σημείο όπου θα το φυσούν και δεν θα κρυώνει με αποτέλεσμα να μείνουν στο τέλος νηστικοί.