ΒΑΡΚΑ

Από την ποιητική συλλογή ΕΡΗΜΗΝ ΕΡΙΘΟΣ

Του Γιώργου Κοφινά*

Βάρκα γριά σακατεμένο μαύρο ξύλο

νεροπιωμένη που’χεις χρόνια να καείς

σου ‘χουν φρακάρει στους μιξούς μαύρο τσιμένο,

δε σε πουλά δε σ’ αγοράζει πια κανείς

 

Στέκεις βουβή σε ταρσανά παλιό και άγιο

απά σε τάκους και σε σφήνες τραβηχτές

έχεις τους γλάρους να σου κάνουνε κουράγιο

σκαρί που τίποτα δεν έχεις απ’ το χθες

 

Τα κρύα βράδια αντηχεί το μοιρολόι

της θάλασσας και του ανέμου του βορρά

πάνω στο σάπιο σου κορμί, έρημη κόρη

μα εσύ ασάλευτη κοιτάζεις στ’ ανοιχτά

 

Κι είναι φορές που τη λαλιά σου ακούν παλιοί μαστόροι

να αφηγείται ιστορίες σου παλιές

τότες που αρμένιζες στις  θάλασσες με δίχως ζόρι

κι ‘χες κουπιά χρυσά και σκαρμοθήκες σκαλιστές.

 

Τον Ποσειδώνα πάλεψες πολλές φορές με πείσμα

κι όμως δεν άφησες ψαρά ποτέ να κηδευτεί

στ’ ανταριασμένο πέλαγος μες στο ψυχρό το κύμα

στέρφο κορμί δεν άφησες στους χάρου την ειρκτή.

 

Τον χρόνο δε λογάριασες κι έτσι πέρασαν χρόνια

και το κορμί σου γέμισε μ’ αγιάτρευτες πληγές

μ’ αποστροφή κατάντησες να σε κοιτούν τα μάτια

και τα σκουλήκια άνοιγαν στα ξύλα σου φωλιές.

 

Μονάχη στέκεις βάρκα μου δεν έχεις πια του γλάρους

και αγναντεύεις σιωπηλά μια αμμουδερή ακτή.

Σαν Προμηθέας δέσμιος πάνω σε μαύρους τάκους

ο χρόνος το ρακέντυτο κορμί θα καταπιεί.