ΣΑΛΑΜΙΝΑ. ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ!

Ναι, είναι η Σαλαμίνα το νησί της καρδιάς μας, το νησί των ονείρων μας, το νησί των υπέροχων παιδικών μας χρόνων, το νησί της νιότης μας, το νησί που ερωτευτήκαμε, γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε να είμαστε ερωτευμένοι μαζί του.

Η Σαλαμίνα μας με τις απέραντες φυσικές ομορφιές της, με τη βαριά ιστορία της, η Σαλαμίνα του Αίαντα, του Ευριπίδη, του Σικελιανού, του Μπόγρη, του Φουρίκη, του Πάλλα, του Π. Χιώτη και των τόσων άλλων, η Σαλαμίνα της ναυτοσύνης και του Πολεμικού Ναυτικού, η δική μας Σαλαμίνα των Σαλαμινομάχων, το τόσο ένδοξο και όμορφο νησί που λέμε ότι αγαπήσαμε, που λέμε ότι ερωτευτήκαμε αλλά δεν κάναμε τίποτα για να κρατήσουμε αυτή την ερωτική σχέση ζωντανή.

Γιατί κάποιοι στον βωμό του εύκολου κέρδους και του πλουτισμού θέλησαν να την κόψουν σε χιλιάδες οικοπεδάκια που κάποιοι φτωχοί συνάνθρωποι μας της εποχής εκείνης έχοντας όνειρο ζωής να πάρουν ένα κομμάτι γης, να χτίσουν εκεί ένα σπιτάκι με τσιμεντόλιθους και για σκεπή τα ελενίτ γεμάτα αμίαντο, λαδώνοντας τους πάντες και τα πάντα για να σκεπάσουν τα αυθαίρετα τους, τα όνειρα τους για έναν χώρο αναψυχής στην εξοχή να κάνουν τις διακοπές τους και τα μπάνια τους στα τότε πεντακάθαρα ακόμη νερά της Σαλαμίνας.

Η Σαλαμίνα μας της πιο άναρχης και αυθαίρετης δόμησης, η Σαλαμίνα μας χωρίς δρόμους, χωρίς πεζοδρόμια, χωρίς υποδομές, η Σαλαμίνα μας που με την πρώτη βροχή οι δρόμοι της γίνονται ποτάμια και οι διακοπές του ρεύματος βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, η Σαλαμίνα μας που μόλις γεμίσει κόσμος στις γιορτές και το καλοκαίρι δεν μπορεί να υδροδοτήσει μεγάλες περιοχές της περιφέρειας, η Σαλαμίνα μας με την έλλειψη σοβαρής παροχής υγείας, με την απουσία σοβαρών δημόσιων υπηρεσιών, με το αίσθημα της ανασφάλειας και προπαντός με την αδιαφορία όλων αυτών που υποτίθεται θα μας έσωζαν, όλων αυτών που έμειναν πάντα στα παχιά τους ψεύτικα λόγια, που κοίταξαν μόνο την πάρτη τους, το προσωπικό τους συμφέρον και όχι το συμφέρον του συνόλου και τι να το κάνουν αλήθεια όταν και αυτοί είναι αναγκασμένοι να ζουν σε ένα νησί με τέτοια υποβάθμιση;

Τι να το κάνουμε όταν οι ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις κάποιων από αυτούς που ασχολούνται με τα κοινά είναι το να επιβεβαιώνουν τον κανόνα της απαξίωσης, της οπισθοδρόμησης και της συνεχιζόμενης υποβάθμισης;

Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν κάτω από το φως μιας λάμπας πετρελαίου, όταν για ακόμη μια φορά πρόσφατα μετά από μια βραδινή βροχή έπεσε το ρεύμα.

Όλοι μας πίστευαν ότι στις παρέες μας, με τους φίλους μας, τους γνωστούς μας και την οικογένεια μας έχουμε πολλές φορές συζητήσει και επισημάνει τα τόσα σοβαρά μικρά και μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα μας.

Βλέπετε αυτή η πανέμορφη ερωμένη μας δεν μας πρόδωσε ποτέ της, εμείς την κακομεταχειριστήκαμε, την βιάσαμε και εκμεταλλευτήκαμε την ομορφιά της που μας πρόσφερε απλόχερα, εμείς την κάναμε να υποφέρει, της φερθήκαμε σκληρά, δεν την σεβαστήκαμε και μάλλον δεν την αγαπήσαμε ποτέ μας.

Όλα όσα της λέγαμε ήταν ένα μεγάλο ψέμα.

Ήρθε όμως η ώρα να κάνουμε τον απολογισμό μας, πάθαμε και μάθαμε, αποκτήσαμε εμπειρία μεγάλη και έστω και τώρα πρέπει να κάνουμε κάτι να δραστηριοποιηθούμε και να παλέψουμε όλοι μαζί για να δώσουμε πίσω την αγάπη που μας έδωσε η Σαλαμίνα της καρδιάς μας. Στο χέρι μας δεν είναι;

Χ.Θ