Το πυροτέχνημα

Όλη η Ελλάδα ένα μεγάλο πυροτέχνημα. Στον αστερισμό του πυροτεχνήματος ζούσαμε ιδιαίτερα τα τελευταία 10 – 15 χρόνια. τι να πρωτοθυμηθούμε: Χρηματιστήριο; Όλοι γίνανε ξαφνικά χρηματιστές, γεμίσαμε σαν τα περίπτερα χρηματιστηριακές εταιρίες κι ο κάθε Ελληναράς όπου βρισκόταν έπαιζε με φούσκες και άυλο χρήμα που δεν του ανήκε. Θυμηθείτε: Δάνεια για να παίξεις τζόγο κι όποιος δεν έπαιζε ήταν κορόιδο, όχι συνετός, κορόιδο, που δεν άρπαξε την ευκαιρία να γίνει ζάμπλουτος παίζοντας με τις φούσκες. Φρενίτιδα είχε καταλάβει τον κυρ – Μήτσο και την κυρα – Κατίνα, που ενώ τηγάνιζε το γαύρο με τα αλεύρια και τα λάδια στα χέρια, τηλεφωνούσε στο χρηματιστή της που μέχρι χθες ήταν μπακάλης να της παίξει. «Παίξε μου, παίξε μου!» αντί να απολαμβάνουμε τον ήλιο και τη θάλασσα, ρίχναμε μια βουτιά στα γρήγορα και καθόμασταν κάτω από την ομπρέλα πασαλειμμένοι με το αντιηλιακό και τηλεφωνούσαμε εναγωνίως να παίξουμε. Πουλήσαμε προίκες, οικόπεδα, σπίτια, δανειστήκαμε για να παίξουμε στο τζόγο και μετά; Μετά μας έφταιγαν ο Σημίτης κι όλοι οι άλλοι, ποτέ το ξερό μας το κεφάλι. Όταν το πυροτέχνημα έσβησε κι ήρθε το σκοτάδι, οι έξυπνοι και τα λαμόγια έγιναν βεβαίως πλουσιότεροι κι εμείς βεβαίως πολύ φτωχότεροι.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από τη λάμψη και τον εκκωφαντικό κρότο του πυροτεχνήματος του Χρηματιστηρίου και πιάσαμε καινούριο κοφινάκι. Δάνεια, παντός τύπου δάνεια, δάνεια στεγαστικά, αυτοκινήτου, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, καταναλωτικά, δάνεια, δάνεια, δάνεια. Και κάρτες, πολλές κάρτες. Το κάθε ψώνιο προσπαθούσε να ανελιχθεί στην ελίτ της ελληνικής πυροτεχνιηατικής κοινωνίας επιδεικνύοντας πλαστικό απαστράπτον χρήμα. Ακόμη και ψωμί και μουστοκούλουρα αγοράζαμε με κάρτες, με δανεικό μετρητό που δε μας ανήκε. Με δανεικά ‘αγοράζαμε’ μεγάλο πολυτελές διαμέρισμα, με δανεικά το επιπλώναμε, με δανεικά ντυνόμαστε, με δανεικά αγοράσαμε τη Mercedes μας, με δανεικά παντρευτήκαμε, με δανεικά δεξιωθήκαμε τους καλεσμένους μας, ρίχνοντας με δανεικά δεκάδες πυροτεχνήματα, πιο πολλά απ΄ ότι έριξε ο φίλος μας που παντρεύτηκε πριν από μας, για να δείξουμε πως ήμαστε πιο μάγκες κι είχαμε βρει την άκρη να δανειστούμε περισσότερα.

Έτσι ξαφνικά αποκτήσαμε πράγματα που δε μας ανήκαν, τρελαθήκαμε εντελώς, ζούσαμε μια παράνοια, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σκέψη για το αύριο, χωρίς σύνεση μόνο για τη φιγούρα μας και το παρόν. Θυμάμαι πριν καμιά 10ριά χρόνια ανήμερα Χριστουγέννων στη γιορτή μου ένα κολλητό μου να λέει «Ότι, φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει….» εκφράζοντας πλήρως το νεοέλληνα της εποχής. Θυμόμαστε όλοι τι πυροτέχνημα έπεσε την τετραετία της δημαρχίας Αγαπίου. Άλλος γνωστός μου μου΄ λεγε ότι αγόρασε σπιταρώνα με μόνο 750ευρώ το μήνα, όταν ο μισθός του μετά βίας έφτανε τα 1.400ευρώ. Θυμάμαι άλλο πάλαι ποτέ έμπορο αυτοκινήτων όταν αγόρασα αυτοκίνητο να εκπλήσσεται μόλις του δήλωσα πως θα το πληρώσω μετρητοίς και δείχνοντάς μου ένα άλλο τζιπ που είχε έρθει παρέα με το δικό μου, να με πληροφορεί ότι ο ιδιοκτήτης του το αγόρασε χωρίς ούτε ένα ευρώ προκαταβολή με 100μηνιαίες δόσεις. Άλλος πήγαινε οικογενειακώς διακοπές στο Ντουμπάι πληρώνοντας όλο το κόστος με πιστωτική που ακόμη και σήμερα, 8 χρόνια μετά , πληρώνει! Θυμάμαι, θυμόμαστε και τι δε θυμόμαστε από την εποχή της άκρατης τρέλας, της αβάσταχτης ελαφρότητας, των πυροτεχνημάτων και τοθ χαμένου μέτρου.

Τώρα; Τι γίνεται τώρα; Τώρα που τα πυροτεχνήματα έσβησαν και βυθιστήκαμε στο απόλυτο σκοτάδι.  Όλοι μαζί. Στο ίδιο τσουβάλι ανεξάρτητα από την ευθύνη που φέρει ο καθένας και το βάρος που του αναλογεί. Έτσι είναι. Τώρα που ο καθένας θα έπρεπε να πληρώσει ανάλογα με την ευθύνη του ή το μυαλό που διαθέτει ή διέθετε, τώρα δυστυχώς θα πληρώσουμε όλοι. Κι αν κάποιοι δεν το΄ χουν καταλάβει ακόμη, αργά ή γρήγορα  θα το νιώσουν. Βλέπετε η εποχή του πυροτεχνήματος έλαβε τέλος, το  όμορφο ασύδοτο διάλειμμα τέλειωσε, τα κεφάλια μπαίνουν μέσα. Βλέπετε, τα πυροτεχνήματα ενίοτε εκρήγνυνται και τότε μπορεί να σκοτώσουν. Ας αρπάξουμε την ευκαιρία κι ας βρούμε τις χαμένες μας αξίες. Με σύνεση, υπομονή και ψυχραιμία – λέξεις χαμένες στη μετάφραση - ας επιχειρήσουμε να ωριμάσουμε κι ας προσπαθήσουμε επιτέλους να δώσουμε ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μας, που είναι σίγουρα τα μόνα που δε φέρουν καμία μα καμία ευθύνη.   

Χρήστος Θεοχάρης