"1972, Το τελευταίο καλοκαίρι" του Νίκου Μουρατίδη

Τελτου Κώστα Βλουτή
Δημοσιογράφου, ειδικευμένου σε θέματα ΑμεΑ

ικά, αποφάσισα να πάω στην παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου "1972, Το τελευταίο καλοκαίρι", του Νίκου Μουρατίδη, ύστερα από "πίεση" φίλου μου και συνεργάτη. Οπλίστηκα με "θυμό" για τα 3άρια που έβαζε σε παίκτες ριάλιτι, για τις λεκτικές επιθέσεις του που έφερναν νούμερα τηλεθέασης και για την ξερολίστικη συμπεριφορά του σε κάθε συνέντευξη. Ναι... Ο Νίκος Μουρατίδης είναι ότι πρέπει για "επικοινωνιακά παιχνιδάκια"... Κι εγώ πήρα στηλό με "θανατηφόρα" μελάνι γιατί "δεν μπορείς να ξεπουλάς τους έρωτές σου, ρε φίλε, όσο ανεκπλήρωτοι κι αν είναι" εν είδει μυθιστορήματος με ...τιμή 15 ευρώ. Είχα και άλοθι. Στην εκδήλωση θα έβλεπα κι ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Τον Διονύση Σχοινά, καλεσμένος του συγγραφέα να τραγουδήσει... Κι έμεινα να παρακολουθώ και να σκέφτομαι πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος, από ...Μουρατίδης να κερδίσει την καρδιά μου ως... Νίκος!

Όταν μπήκα στην αίθουσα εκδηλώσεων είδα τον συγγραφέα του μυθιστορήματος να υπογράφει βιβλία. Πιο κει οι καλεσμένοι του να μιλούν και να φωτογραφίζονται. Εγώ σε μια γωνιά, με το φίλο μου Διονύση Σχοινά και τον Παναγιώτη, έκοβα κινήσεις.

Θέλω να σου πω πως δεν μου άρεσε να βλέπω τον συγγραφέα να υπογράφει τα βιβλία του, ενώ δίπλα υπήρχε κυρία που τα πωλούσε έναντι 15 ευρώ. Ένιωσα το ..."εμπόριο" της τέχνης να ανθεί και να μη προστατεύεται το...ταλέντο!!!
Οι κάμερες πάνω στα πρόσωπα των καλεσμένων του και η ώρα να κυλά χαλαρά.

Το χειροκρότημα του κοινού έβαλε στη διαδικασία ώστε να ξεκινήσει η παρουσίαση.

Η δημοσιογρράφος, Νανά Παλαιτσάκη, πήρε το λόγο και η αίθουσα ξαφνικά ... μύρισε θάλασσα!
Αλήθεια, φίλε...
'Εξω το κρύο να σε πιρουνιάζει και μέσα στην αίθουσα εκδηλώσεων, του Δημαρχειακού Μεγάρου Νικαίας, το "καλοκαίρι" να σου κλείνει το "μάτι"!

Δεν είναι δα και λίγο πράγμα...
Οι Σπέτσες απλώθηκαν μπροστά μου και οι ομορφιές της, μαζί με τους έρωτές της σε ανεκτίμητα κάδρα, όπου κανένας ζωγράφος δεν μπορεί να τα αποδώσει!!!

Η Κατερίνα Γκαγκάκη, διευθύντρια επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων του ομίλου ΑΝΤ1, στη συνέχεια, μίλησε για τη φιλική σχέση της με τον συγγραφέα, αλλά και για την περίοδο όπου έγραφε το μυθιστόρημα...

Η ηθοποιός, Βαλέρια Χριστοδουλίδου, διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο:
"Πήγα στην ντουλάπα μου και έβγαλα δύο μεγάλα κουτιά. Τα ακούμπησα πάνω στο κρεβάτι και τα άνοιξα. Το περιεχόμενο τους ενώ έπρεπε να το είχα πετάξει, ήταν ακόμα εδώ για ώρα ανάγκης. Όπως τώρα. Για να μου φέρει το παρελθόν που ήθελα να ξεχάσω, κατάμουτρα. Να το δω σαν θηρίο μπροστά μου και επί τέλους να μην τρομάξω. Να το αντιμετωπίσω και να το νικήσω.
Αμ δε.

Με χέρι που έτρεμε άρχισα να χαζεύω επιστολές, σημειώματα, μπιχλιμπίδια, σταυρουδάκια από κάποιες βαφτίσεις και μερικές φωτογραφίες δεμένες με μια μπορντό κορδέλα. Άρχισα να τις κοιτάζω μέχρι που είδα αυτήν που έψαχνα. Εμένα και τον Νικόλα στα δεκαοχτώ μας να χορεύουμε, σ’ εκείνο το πάρτι που είχε κάνει η αδελφή μου. Πριν προλάβουν να με ξαναπιάσουν τα κλάματα την πέταξα μέσα στο κουτί και έκλεισα το καπάκι. Το παρελθόν ήταν εκεί μέσα και ήταν ακόμα άγριο. Οι Σπέτσες ήταν ο τόπος που μου συνέβη το μεγαλύτερο πλήγμα της ζωής μου και δεν ήθελα όχι να τις αντιμετωπίσω αλλά ούτε να ξανακούσω γι’ αυτές"...

Θες η φωνή της ηθοποιού, θες η γλαφυρότητα στο γράψιμο, θες γιατί το αναγνωστικό κοινό για ένα ακόμη "καλοκαίρι", θέλει να ζήσει έναν έρωτα -ανεκπλήρωτο, έστω- σ΄ενα νησί, όπως οι Σπέτσες και στην ουσία να ταυτιστεί με την ηρωίδα που έζησε τούτο το δράμα, αυτό που άκουσα με συνεπήρε...
Πόσο μάλλον, όταν αυτός ο έρωτας ξαναζωντανεύει μετά από 40 ολόκληρα χρόνια!!
Στο ερωτικό μυθστόρημα, όπου πρωταγωνιστούν η Ιωάννα, ο σύζυγός της Κώστας και ο εφηβικός της έρωτας, ο Νικόλας... Η πλοκή διαδραματίζεται σε Αθήνα, Βρυξέλες, Σπέτσες, με συναρπαστικά flash back από τα χρόνια της χούντας, της μεταπολίτευσης, κυρίως της 10ετίας του '70!

Η βραδυά έκλεισε με τραγούδια από τον χαρισματικό Διονύση Σχοινά που, όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται ακόμη καλύτερος!

Φεύγοντας από την εκδήλωση και μέσα στο αυτοκίνητό μου σκεφτόμουν πως ο Μουρατίδης, τελικά, είναι περίπτωση καλή.
Ακόμη σκέφτηκα, στα δύσκολα χρόνια που ζούμε, πως δεν είναι κακό να βρίσκεις δρόμους να τους περπατάς και να επιβιώνεις. Μαγκιά του, φίλε, που δημιούργησε εκδοτικό οίκο για να εκδίδει δικά του βιβλία, αλλά και ταλαντούχων καλλιτεχνών. Μαγκιά του, επίσης, που υπερασπίζεται ότι η τηλεόραση του προσφέρει. Μαγκιά του που τον συνοδεύει μια κουστωδία χρήσιμων προσώπων, που βοηθούν στο έργο του, αλλά και μπορούν να είναι και φίλοι!

Θέλει βοήθεια η τέχνη και ο πολιτισμός ώστε να ελπίζει όχι μόνο σε ένα καλοκαίρι, αλλά σε αμέτρητα!!!
Μας βάλτωσαν και χρειαζόμαστε στη ζωή μας "καλοκαίρια"!!!
Στο χέρι μας είναι να μη μείνουν ανεκπλήρωτα!!!
vloutis1@gmail.com