Ø Και τώρα; Τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους; Ωχ, χωρίς «Σαλαμίνια» ήθελα να πω. Τα φώτα που φώτιζαν επί μία ολόκληρη εβδομάδα τον πρωταγωνιστή – γιατί αυτός είναι πάντα ο σκοπός του – έσβησαν, οι γιορτές και τα πανηγύρια, τα καθημερινά τραπεζώματα, οι χαρές κι οι παρελάσεις, σε μια κατά τα άλλα γερασμένη, βρώμικη και αφτιασίδωτη πόλη, τελείωσαν. Πότε, αλήθεια, περνάει ένας χρόνος για να ξαναέχουμε, αν έχουμε, πάλι χαρές και πανηγύρια;
Ø Να δούμε όμως τι απέμεινε; Πέρασε κιόλας ένας χρόνος και τα σοβαρά προβλήματα που απασχολούν τους κατοίκους αυτού του νησιού στην καθημερινότητά τους παραμένουν, είναι εδώ και μας ταλαιπωρούν: Το λατομείο, που ο σημερινός δήμαρχος το είχε αναγάγει σε μείζον θέμα, είναι και θα είναι εδώ. Οι γεμάτοι γούβες δρόμοι του νησιού, που σπάνε τα νεύρα των οδηγών και μαζί τα αυτοκίνητά τους, είναι και θα είναι εδώ. Τα σκουπίδια πίσω από το Κλειστό «Ν. Γραμματικός» είναι και παραμένουν εκεί. Η διέλευση εκατοντάδων βαρέων οχημάτων μπροστά από τα δυο πιο μεγάλα σχολικά συγκροτήματα του νησιού είναι εκεί. Η διαγράμμιση όμως που θα έπρεπε να υπάρχει, προκειμένου για διάβαση ή, έστω, ένα πεζοφάναρο; Είναι εκεί; Όχι δεν είναι, ο κίνδυνος όμως που παραμονεύει για τους μαθητές είναι πάντα εκεί!
Ø Τα λύματα της πόλης συνεχίζουν να πέφτουν στον κόλπο της Σαλαμίνας, άσχετα αν οι χιλιάδες ανακοινώσεις που μοιράστηκαν επιχείρησαν να μας πείσουν ότι ζούμε κάπου αλλού.