ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

του Ζαχαρία Ζούπη, Πολιτικού ΑναλυτήΆντε πάλι τα ίδια και τα ίδια, όπως κάθε χρόνο. Σα να μην πέρασε μια μέρα σε αυτή τη χώρα. Σα να μην βρίσκεται στη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Έχουμε και λέμε λοιπόν, με βάση τα στοιχεία που δόθηκαν και πάλι στη δημοσιότητα. Στην Ελλάδα υπάρχουν συνολικά 5.655.100 φορολογούμενοι. Από αυτούς –αν είναι δυνατόν- δήλωσαν εισόδημα άνω των 60.000 ευρώ ,μόλις 164.000 Έλληνες! Το 55% των νοικοκυριών δεν πληρώνει ούτε ένα ευρώ φόρο, αφού δηλώνουν κάτω από το αφορολόγητο ,ενώ το σύνολο των ελεύθερων επαγγελματιών, εμποροβιοτεχνών και εισοδηματιών (πάνω από 1.000.000 άνθρωποι) πλήρωσαν το 16% του συνολικού εισπρατούμενου φόρου. Παράλληλα βέβαια, υπάρχουν χιλιάδες καθ’όλα ευυπόληπτοι πολίτες που δηλώνουν ετήσια εισοδήματα γύρω στις 10.000 ευρώ την ίδια στιγμή που διαθέτουν επαύλεις, πισίνες ,πολυτελή αυτοκίνητα κλπ κλπ . Θέλετε δε και κάποιους μέσους όρους εισοδημάτων; Έχουμε και λέμε: ιδιοκτήτες TAXI 11.600 ευρώ, ιδιοκτήτες μπαρ 4.800 ευρώ, υδραυλικοί 8.500 ευρώ, ηλεκτρολόγοι 7.700 ευρώ ,οδοντίατροι 14.000 ευρώ και θα μπορούσε κάποιος να αναφερθεί σε πλειάδα παραδειγμάτων.



Σε αυτή τη χώρα λοιπόν που σημειωτέον πρακτικά έχει πτωχεύσει ,όλοι θέλουμε μεγάλους μισθούς και άφθονες υπερωρίες (δεδουλευμένες ή μη), ποιοτική Παιδεία ,άρτια οργανωμένη Υγεία και ασφαλώς κοινωνικά επιδόματα πολλά από τα οποία πάνε σε «τυφλούς» σαν της Ζακύνθου και ΑΜΕΑ «λόγω ψυχολογικών προβλημάτων» αν βέβαια δοθούν τα απαραίτητα. Σε αυτή τη χώρα φαίνεται να μη μας έχει αγγίξει τίποτα, να μας αρέσει να αγανακτούμε και μετά να πηγαίνουμε να φοροδιαφεύγουμε «κανονικά και με το Νόμο». Ασφαλώς πολλοί φίλοι συνηθίζουν να φωνάζουν «την Κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία» και εμένα μου αρέσει πολύ αυτό το σύνθημα και συνταυτίζομαι. Μόνο που πρόχειροι υπολογισμοί αποδεικνύουν ότι καθένας πρόσθετος φόρος στην ολιγαρχία –ούτε καν η συνολική δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων της- δεν αρκεί για να καλύψει τις σπατάλες ενός πολιτικού συστήματος που κάθε χρόνο μοιράζει και χαρίζει περισσότερα απ’όσα έχει.



Βλέπετε ,χρωστάμε ως χώρα 350 δις ευρώ και το χρέος αυτό καθημερινά αυξάνει, το έλλειμμα δεν μειώνεται με τίποτα ,όλος ο πλανήτης για τον ένα ή τον άλλο λόγο ασχολείται με εμάς τη στιγμή που στην Αφρική πεθαίνουν από πείνα ή από δίψα και εμείς συνεχίζουμε να κλέβει ο ένας τον άλλο, να θεωρούμε σχεδόν ανόητο (για να μην χρησιμοποιήσουμε άλλη λέξη) όποιον είναι συνεπής ,νομοταγής πολίτης και βέβαια συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να «βγάλουμε τη χρονιά» γιατί τα έσοδα δεν αυξάνονται και οι δημόσιες δαπάνες καλά κρατούν. Από ποιους δανειζόμαστε; Από αυτούς που καταριόμαστε καθημερινά και που τους ρίχνουμε κατάμουτρα σαν ηρωικοί Έλληνες το σύνθημα «Δε χρωστάμε!»



Σε αυτή τη χώρα της υποκρισίας ζούμε. Δε βλέπετε για παράδειγμα τι γίνεται με τις συγχωνεύσεις των Δημόσιων Οργανισμών; Επί μήνες κόμματα ,συνδικαλιστικό κίνημα και ΜΜΕ συζητούν για το τι θα συμβεί με τις θέσεις 7.000 περίπου δημοσίων υπαλλήλων. Καλώς υπάρχει αυτή η ευαισθησία ,γιατί αν μη τι άλλο, ένας άνεργος είναι 100% άνεργος. Ωστόσο, ποιοι από αυτούς ασχολήθηκαν έστω και λίγο με τους 280.000 ανθρώπους που απολύθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια από τον Ιδιωτικό Τομέα; Που είναι η ευαισθησία τους για όλους αυτούς; Που είναι η Κυβέρνηση; Που είναι τα Συνδικάτα; Που είναι η «Αριστερά των Δημοσίων Υπαλλήλων» που αντιμάχεται την παραμικρή μεταρρύθμιση στο όνομα της «Μεγάλης Ανατροπής»; Γιατί όμως να μιλήσουν. Αυτή είναι η Ελλάδα. Με υπερτροφικό ,αντιπαραγωγικό και σπάταλο δημόσιο τομέα, καχεκτική και κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη χωρίς έφεση στην καινοτομία και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό ,με λαϊκίστικα κόμματα εξουσίας που αντλούν τη δύναμη και τη νομιμοποίησή τους από τις πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους τους, με βίαια αντικοινωνικό συνδικαλισμό, νοσηρό εκπαιδευτικό σύστημα και διογκωμένα μεσοστρώματα που απέκτησαν που προσπαθούν να διατηρήσουν την όποια ευμάρειά τους μέσω του κρατικού κορβανά ή της παραοικονομίας.



Τέλος πάντων ,σε αυτή τη χώρα ζούμε και είναι φανερό ότι αυτή η χώρα δε σώζεται με τίποτα αν συνεχίσουμε με μια από τα ίδια. Οι χώρες δε σώζονται από ηρωικές προσπάθειες τεσσάρων –πέντε Υπουργών της μιας ή της άλλης Κυβέρνησης. Σώζονται από συλλογικές ,μαζικές προσπάθειες και κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Ασφαλώς το πολιτικό σύστημα έχει τις κυρίαρχες ευθύνες. Άλλωστε έχει συνηθίσει να εξαρτά την αυτοσυντήρησή του από τη συνέχιση των παλιών μεθόδων του. Ειδικά την τελευταία διετία βιώνουμε οδυνηρά την αδράνειά του, την αδυναμία του να προσαρμοστεί σε καινούριες ,έκτακτες συνθήκες ,πολύ δυσμενέστερες για το ίδιο και τη χώρα. Οπωσδήποτε υπάρχουν «υγιείς δυνάμεις». Μόνο που το πολιτικό μας σύστημα λειτουργεί με αυτοματισμούς που τις απωθούν στο περιθώριο ή και αποκλείουν τις όποιες «υγιείς δυνάμεις» και ότι, εξαιτίας αυτού ,αναπαράγεται σε ολοένα χαμηλότερο ποιοτικό επίπεδο.



Όμως δεν υπάρχει μόνο το πολιτικό σύστημα. Υπάρχουμε και εμείς ως πολίτες ,ως άνθρωποι ,ως προσωπικότητες.

Θα πάρουμε άραγε απόφαση να ανασκουμπωθούμε , σε αυτό το κρίσιμο σημείο;



zzoupis@ath.forthnet.gr