ΠΡΩΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΟΝ ΝΤΙΝΟ ΚΟΥΜΠΑΤΗ

Το Πρώτο Βραβείο Ποίησης, κέρδισε στο Κόσσοβο, ο Ντίνος Κουμπάτης. Στο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης, το οποίο πραγματοποιήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού του Κοσσόβου, τον Δήμο της πόλης Γιακόβα και με οργανωτή τον τοπικό Φιλολογικό Ίδρυμα «Gjon Nikollë kazazi», και στο οποίο έλαβαν μέρος καταξιωμένοι ποιητές από όλον τον κόσμο, ο Ντίνος Κουμπάτης, καταξιώθηκε του Πρώτου Βραβείου για το ποίημά του «Δεν ήσουν στο Κόσσοβο» - «Nuk isha në Kossovë», το οποίο απήγγειλε ο Πρόεδρος της Εταιρίας Συγγραφέων του Κοσσόβου κ. Reshat Shajtaj σε μετάφραση Ήρας Λανγκόζη.

Στις φωτογραφίες μας, ο έλληνας βραβευμένος ποιητής, ανάμεσα στον μεγαλύτερο σύγχρονο ποιητή του Κοσσόβου Αλί Ποντρίμια  και τον πρόεδρο της ΕΚΣ  Ρεσάτ Σαΐταΐ,  καθώς και με τον οργανωτή του φεστιβάλ κ. Μουχαρέμ Κούρτι.

  Ακολουθεί το βραβευμένο ποίημα:

               

       ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΚΟΣΣΟΒΟ…

                             του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ήσουν εσύ εκεί, όταν οι βόμβες έπεφταν και γκρέμιζαν σπίτια;

Ήσουν εσύ εκεί, όταν οι βόμβες άνοιγαν στα χωράφια χαντάκια

για να σπείρουν τον γόνο του θανάτου;

όταν στης ζωής την Άνοιξη φύτρωναν νεκροκεφαλές

κι όταν στο θέρο

Κι αν δεν ήσουν εκεί, πού ήσουν;

Συμμετείχες σ΄ ένα Συνέδριο για την Ειρήνη του Κόσμου;

Ευλογούσες τις νέες «απόλυτα ακριβείς» ανακαλύψεις της Επιστήμης;

Αναθυμόσουν με φρίκη τα θύματα της Χιροσίμα,

ή θαύμαζες το Πείραμα Αποϋλοποίησης του Αϊνστάιν

που με περηφάνια διδάσκουν στα Σχολεία;

Κι αν δεν ήσουν εκεί, μήπως κρυβόσουν 

από τρόμο για όσα γίνονταν γύρω σου στο όνομα της Ειρήνης,

ή μήπως δίπλα σ΄ ένα τζάκι πυρό απολάμβανες

την ευτυχία του κοινού ανέμελου ανθρώπου,

που τον έχουν πείσει να πιστεύει πως όλα είναι γραμμένα απ΄ τον Θεό

κι όλα γύρω του γίνονται για την δική του ευτυχία;

Όπου κι αν ήσουν, όπως κι αν μπορούσες να σκεφτείς,

δεν ένιωσες τη φρίκη, δεν άκουσες τον εκκωφαντικό θόρυβο

καθώς τα αεροπλάνα περνούσαν σαν πολύβουα τρομαχτικά κοράκια,

δεν είδες αθώα παιδιά από ριπές πολυβόλων να κολυμπούν στο αίμα,

όπου κι αν ήσουν, όπως κι εγώ, δεν νιώσαμε τον θάνατο να κοντοζυγώνει

και να παγώνει τις ψυχές μας…