Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Τέχνη ο τρόπος έκφρασης και ζωής



Γράφει ο Μάριος Θεοχάρης 

Από μικρά παιδιά όλοι μας νιώθαμε την ανάγκη να νιώσουμε κάτι, να ταιριάξουμε κάπου ή εν ολίγοις να κάνουμε κάτι που θα μας ικανοποιούσε πρώτα εμάς τους ίδιους και έπειτα όλους τους άλλους. Υπήρχαν και θα υπάρχουν άτομα που λάτρευαν να μαθαίνουν ξένες γλώσσες ή άλλα που λάτρευαν να ζωγραφίζουν ή να τραγουδούν ή πόσο μάλλον να χορεύουν. Δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα η οποία βρίσκεται αρκετά πίσω σε πολλά πράγματα και ένα από αυτά είναι η τέχνη που με τον δικό του διαφορετικό τρόπο μπορεί να εκφράσει ο καθένας από μας. Εδώ στην Ελλάδα η τέχνη μοιάζει χάσιμο χρόνου. Δεν προβάλλεται και συνήθως από την ίδια την κοινωνία περιθωριοποιείται. Αλήθεια όμως αν ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία θα δούμε πως χάρη στην τέχνη άνθρωποι έχουν κατακτήσει δικαιώματα και έχουν γράψει ιστορία, οπότε γιατί να είναι τόσο δύσκολο να την αποδεχτούμε;
Εδώ και λίγα χρόνια χορεύω και έχω δει τόσο ταλέντο σε παιδιά το οποίο μένει στην αφάνεια. Για παράδειγμα κανείς που δεν έχει ασχοληθεί με τον χορό δεν μπορεί να κατανοήσει πως ενώ χορεύεις γυμνάζεις ταυτόχρονα και το σώμα σου. Πάντοτε οι χορευτές ζούσαν στο περιθώριο. Χόρευαν σε πλατείες σε πάρκα ή στην καλύτερη στο σπίτι ενός φίλου. Ποτέ το κράτος δεν δημιούργησε υποδομές που θα έδιναν την ευκαιρία στους νέους να ασχοληθούν όσο θα ήθελαν με την τέχνη, είτε κάποιος την εκφράζει χορεύοντας είτε ζωγραφίζοντας είτε τραγουδώντας. Συχνά πυκνά κυρίως στους δρόμους της Αθήνας βλέπουμε τους επονομαζόμενους “καλλιτέχνες του δρόμου” χωρίς να καθόμαστε να σκεφτόμαστε αν άραγε αυτοί οι δημιουργικοί άνθρωποι θα μπορούσαν να διαπρέψουν στην ζωή τους και να αναδείξουν την ίδια την χώρα τους αν είχαν την παραμικρή βοήθεια του κράτους. Βέβαια υπάρχει η αντίληψη πως οι καλλιτέχνες είναι αλλοπρόσαλλοι, πως δεν κοιτούν το μέλλον τους παρά μόνο τις στιγμές, σας ρωτώ λοιπόν, αλήθεια μπορείς κατακρίνεις αυτούς τους ανθρώπους επειδή έχουν βρει την δυνατότητα με αυτό που κάνουν να εκφράζουν τα συναισθήματα τους κάτι το οποίο άλλοι περνάνε ολόκληρη την ζωή τους για να το καταφέρουν και πολλές φορές χωρίς επιτυχία; Επειδή μπορούν να αφήσουν άναυδο τον θεατή που τους βλέπει από την μια στιγμή στην άλλη; επειδή μπορούν και ζουν τις στιγμές χωρίς να τρέμουν για το αύριο; Μάλλον όχι..κανείς δεν μπορεί να τους νιώσει αν πρώτα δεν κατανοήσει την τέχνη τους και ταυτόχρονα με αυτήν τον τρόπο ζωής τους.
Φυσικά μπορεί να βρεθεί ο οποιοσδήποτε και βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα από κάτι να πει «σιγά τα αυγά». Αυτό το αποτέλεσμα όμως έχει έρθει μετά από ώρες προπόνησης, υπομονής, ψυχοσωματικής κούρασης και προσπάθειας με στόχο να εντυπωσιάσει κάποιον σαν και εσένα ή εμένα.
Που θέλω να καταλήξω; Αγαπήστε την τέχνη, αγαπήστε τους καλλιτέχνες και προπαντός καθίστε και αναρωτηθείτε τι έχει προηγηθεί πριν δείτε την τέχνη του καθενός εν δράση.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αρχειοθήκη ιστολογίου