Ευχή ή ανάγκη;

Νόρα Ράλλη

Η Μαρία Χουρδάρη βρέθηκε στα σύνορα Πολωνίας - Ουκρανίας και κατέγραψε εικόνες, λέξεις, ευχές και ανάγκες...

Η Μαρία Χουρδάρη είναι ένα νέο κορίτσι, φωτογράφος και φωτορεπόρτερ. Με ίδια μέσα αποφάσισε να βρεθεί στα σύνορα Ουκρανίας - Πολωνίας εν μέσω της παρούσας σφοδρής πολεμικής σύρραξης. Βρίσκεται εκεί εδώ και μέρες με χιλιάδες πρόσφυγες να περνούν τα εν λόγω σύνορα γύρω της. 

«Ο συνοριακός σταθμός της Μεντίκα έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο «χοτ σποτ».

Ουκρανοί πρόσφυγες δέχονται ό,τι τους προσφέρουν οι Πολωνοί εθελοντές

Φωτ.: Μαρία Χουρδάρη

Πολωνοί από κάθε γωνιά της χώρας βρίσκονται εδώ για να απαλύνουν, ο καθένας με τον τρόπο του, τον πόνο των προσφύγων από την Ουκρανία, που φτάνουν συνήθως με μια μικρή σακούλα με τα αναγκαία για το ταξίδι». Η ίδια απαθανάτισε μια κυρία η οποία βγάζει βιβλία από αυτή τη «σακούλα με τα αναγκαία», με ό,τι σημαίνει αυτή η εικόνα για τον καθένα/καθεμιά από εμάς.

Στον δρόμο για την προσφυγιά πήρε μαζί της δυο σακούλες με τα αναγκαία. Μόλις πέρασε τα σύνορα ο φωτογραφικός φακός τη «συνέλαβε» να βγάζει από αυτές τρία βιβλία

Φωτ.: Μαρία Χουρδάρη

Μα δεν είναι μόνο τα «αναγκαία» που προσφέρονται στους πρόσφυγες. «Δίνουν γλειφιτζούρια στα μικρότερα παιδιά, που απλώς κοιτούν φοβισμένα και απορημένα, αλλά και κούκλες. Παντού υπάρχουν βαρέλια με φωτιές, για να ζεσταίνεται ο κόσμος. Οι περισσότεροι από τους εθελοντές μένουν χαμογελαστοί...» μας λέει η Μαρία.

Ολόκληρες πτέρυγες του σταθμού του Πρζέμισλ έχουν γεμίσει με ράντζα για τους πρόσφυγες από την Ουκρανία

Φωτ.: Μαρία Χουρδάρη

«Είναι πολύ περισσότεροι σήμερα, έχουμε και πολλά ζωάκια που πρέπει να φάνε. Ολα θα πάνε καλά» μου είπε ο Μάτσεϊ, που με την οικογένειά του προσφέρει φαγητό σε πρόσφυγες. «Κανείς εδώ δεν δείχνει να γνωρίζει το πραγματικό εύρος του προβλήματος» συνεχίζει. Από τα ραδιόφωνα ακούγεται πως οι πρόσφυγες σύντομα θα φτάσουν τα 2 εκατομμύρια. Ετσι πλέον τα σπίτια που διατίθενται από οικογένειες Πολωνών για φιλοξενία όλο και μειώνονται. «Την ίδια ώρα η εικόνα του σιδηροδρομικού σταθμού θυμίζει πραγματικό "πόλεμο".

Από το εσωτερικό της δομής προσφύγων στα σύνορα Πολωνίας-Ουκρανίας

Φωτ.: Μαρία Χουρδάρη

Ράντζα στημένα σε αίθουσες, παιδιά ξαπλωμένα στο πάτωμα, κορίτσια και αγόρια να κλαίνε μιλώντας στους πατεράδες τους πίσω στα μέτωπα της Ουκρανίας» περιγράφει η Μαρία. «Οι κινήσεις αλληλεγγύης είναι ακόμα ισχυρές, μα κανείς δεν ξέρει αν είναι επαρκείς. Ωστόσο σε κάθε συνοριακή πόλη υπάρχουν σημεία συγκέντρωσης τροφίμων, ρούχων, παπουτσιών κ.λπ.

Εχουν βουνά από πράγματα - μα φτάνουν; Για ποιους και για πόσο; Επίσης βλέπουμε πολλά ζώα σε άθλια κατάσταση. Δεν θέλησαν να αφήσουν πίσω τα ζώα τους, μα απαιτείται και γι’ αυτά μέριμνα. Οσο για τους πρόσφυγες, όσοι έχουν συγγενείς αλλού, φεύγουν. Μα υπάρχουν εκατοντάδες σε δομές οι οποίοι δεν έχουν πού να πάνε» καταλήγει.

Πολωνοί εθελοντές προσφέρουν ζεστή σούπα στους πρόσφυγες που καταφθάνουν στον σιδηροδρομικό σταθμό Πρζέμισλ

Φωτ.: Μαρία Χουρδάρη

Η ίδια συνομίλησε με την 20χρονη Αννα από το Χάρκοβο, που βρίσκεται σε μια τέτοια δομή μαζί με τη φίλη της Νταρίγια. Μαζί τους είναι και οι μητέρες τους, που εκείνη τη στιγμή είχαν πάει να βρουν τρόφιμα και ρούχα. Η Νταρίγια δεν θέλει να μιλήσει. Κρατά στα χέρια της μια μικρή κουβέρτα και μέσα σε αυτή βρίσκεται η γάτα της. Δεν είχε κλουβί για να τη μεταφέρει. «Είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Φοβάται, δεν τρώει, καλύτερα να μην ανοίξω το ύφασμα» λέει στη Μαρία, σαν ρώτησε αν μπορούσε να τη δει.

Κάθε δυο με τρία λεπτά μια οικογένεια προσφύγων, κυρίως γυναίκες, περνά τα σύνορα, πεζή, προς την Πολωνία

Φωτ.: Μαρία Χουρδάρη

Η Αννα είναι πιο ομιλητική: «Είμαστε από το Χάρκοβο. Σπούδαζα στο τμήμα Οικονομικών. Το κτίριο που βρίσκεται η σχολή μου κάηκε ολοσχερώς, βομβαρδίστηκε. Φτάσαμε σήμερα στην Πολωνία, ήμασταν μέρες στον δρόμο, είχε και πολύ κρύο. Θα αποφασίσουν οι μαμάδες μας τι θα κάνουμε. Δεν έχουμε συγγενείς σε κάποια άλλη χώρα». Οσο για τους μπαμπάδες, «αυτοί έμειναν πίσω, δεν μπορούσαν να φύγουν» λέει η Αννα. «Μιλάμε μαζί τους στο τηλέφωνο, αλλά κάθε μέρα που περνά η σύνδεση γίνεται και πιο κακή. Ευχόμαστε να τελειώσει ο πόλεμος γρήγορα και να γυρίσουμε πίσω». Μια ευχή... Ευχή ή ανάγκη τελικά; Και μάλιστα παγκόσμια. Για όλους μας.

efsyn.gr