Τίποτα δεν έχει αλλάξει, όλα είναι ίδια όπως παλιά!

Πάνε εικοσιπέντε χρόνια πλέον που είχα την φαεινή  ιδέα να γυρίσω στον τόπο που γεννήθηκα και να εγκατασταθώ μόνιμα πλέον στον τόπο που αγάπησα, στον τόπο που με γοήτευσε. Τριάντα έξι χρονών τότε γεμάτος κέφι και όρεξη για δημιουργία, μαζί με την τότε γυναίκα μου, αφού πήραμε την μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψουμε τον Πειραιά που ζούσαμε και να επιλέξουμε μεταξύ του Ηρακλείου στην Κρήτη και τη Σαλαμίνα για να συνεχίσουμε τη ζωή μας, ξεκινήσαμε να δημιουργούμε. Τότε γεννήθηκαν και οι Ανατροπές, αρχίσαμε να ασχολούμαστε με τα κοινά και να μετέχουμε ενεργά σε αυτά.

Σε μια συνέντευξη που είχα πάρει στον τότε Δήμαρχο Θ. Μακρή μη γνωρίζοντας τού έκανα και την ερώτηση ότι η αποχέτευση δεν λειτουργεί σε ικανοποιητικό βαθμό. Αυτός τότε γέλασε, με κοίταξε με απορία και με πληροφόρησε ότι δεν υπάρχει αποχέτευση στο νησί και ότι τα βοθρολύμματα της πόλης καταλήγουν στον πανέμορφο κόλπο του νησιού.

Στην συνέχεια και με την πάροδο του χρόνου κάνοντας ρεπορτάζ διαπίστωνα σιγά σιγά τις παθογένειες του νησιού και την παντελή έλλειψη υποδομών καθώς και την έλλειψη οράματος και σχεδιασμού για την ανάπτυξη και την αναβάθμιση των υποδομών και την ποιότητα ζωής των κατοίκων.

Η μικροπολιτική, τα προσωπικά συμφέροντα, τα ρουσφέτια και η αδιαφορία όλων αυτών που μοναδικό τους σκοπό είχαν την εκλογή τους στο αξίωμα του δημάρχου και την επανεκλογή τους σε αυτό χωρίς να κοιτάξουν ποτέ για το αύριο και την ανάπτυξη του τόπου, δημιουργούσαν έναν φαύλο κύκλο.

Οι ασχολούμενοι με την τοπική αυτοδιοίκηση έβλεπαν πάντα κοντόφθαλμα και σκοπό τους είχαν να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους και μόνο φιλοδοξίες αδιαφορώντας για το αύριο και το κοινωνικό σύνολο. Αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών ήταν και είναι να περάσουν τα χρυσά χρόνια της δεκαετίας του ’90 και του 2000 τότε που τα χρήματα από το κράτος και την Ε.Ε. έρεαν άφθονα και το μόνο που χρειαζόταν ήταν ο σωστός σχεδιασμός, η κατάρτιση σοβαρών μελετών, το όραμα και η ικανότητα να απορροφηθούν τα κονδύλια που διέθετε τότε η κεντρική εξουσία προς τους δήμους για να πραγματοποιηθούν έργα ανάπτυξης και υποδομής.

Θυμάμαι την ενασχόλησή μου με τα κοινά μέσα από αιρετές θέσεις σε συλλόγους όπως τον Σύλλογο Γονέων & Κηδεμόνων Σαλαμίνας, τον ιστορικό αθλητικό σύλλογο του Αίαντα, τον Αμπελακιακό, τον εξωραϊστικό σύλλογο της περιοχής που μένω, τη συμμετοχή μου στο Δ/Σ του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Πειραιά κ.ά, όταν επισκεπτόμαστε τότε τον εκάστοτε δήμαρχο, τού θέταμε τα προβλήματα, τού προτείναμε λύσεις και προσπαθούσαμε για αυτές. Δυστυχώς «φωνή βοόντος εν τη ερήμω». Πόσο αλήθεια να φωνάξεις σε ωτά μη ακούοντων; Το μόνο που παίρναμε ήταν υποσχέσεις και παχιά λόγια.

Θυμάμαι επίσης όταν λόγω της γνωριμίας και της άριστης σχέσης που είχα με τον τότε υπουργό Κώστα Λαλιώτη και ενώ την προηγούμενη ημέρα είχε συμβεί ένα ακόμη δυστύχημα στην Λεωφ. Αιαντείου τον πίεσα και τον παρακάλεσα να μου υποσχεθεί τον ηλεκτροφωτισμό της Λεωφόρου που μέχρι τότε ήταν τραγικός αν όχι ανύπαρκτος. Φυσικά και προς τιμή του τήρησε την υπόσχεση που μου έδωσε και σε χρόνο ντε-τε ολοκληρώθηκε το έργο που υπάρχει μέχρι και σήμερα.

Ο τότε δήμαρχος λοιπόν αντί να βγει και να κάνει έστω μια δήλωση ευχαριστώντας τον υπουργό για αυτή του την παρέμβαση, αυτό που έκανε ήταν να δημοσιεύσει σε φιλική εφημερίδα ότι το έργο που δεν είχε ιδέα το έκανε αυτός, τότε μπήκε και η πινακίδα που υπάρχει μέχρι και σήμερα στο ΑΤΜ μπροστά από το Δημαρχείο που αναφέρει ποιος κατασκεύασε αυτό το τόσο σημαντικό έργο.

Ένα λοιπόν από τα πολλά παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω και διαπίστωνα στην πορεία των χρόνων που περνούσαν γρήγορα είναι, ότι το μόνο που ενδιέφερε τους ταγούς του τόπου μας δεν ήταν η ανάπτυξη και η πρόοδος αλλά η προσωπική και προσωρινή τους προβολή.

Δεν σχεδιάστηκε ποτέ και από κανέναν ένα οδικό δίκτυο με προοπτική δεκαετιών, μιας και ο πληθυσμός του νησιού όσο πέρναγε ο καιρός αυξανόταν συνεχώς, δεν σχεδιάστηκαν  ποτέ και φυσικά δεν έχουν υλοποιηθεί παρεμβάσεις όπως η κατασκευή πεζοδρομίων, πεζόδρομων, ποδηλατοδρόμων, αθλητικών εγκαταστάσεων, σχολείων, πλατειών, χώρων πρασίνου και αναψυχής μιας ήπιας τουριστικής ανάπτυξης που θα μπορούσε να έρθει π.χ. τον θρησκευτικό τουρισμό, τον περιπατητικό τουρισμό, την ανάδειξη των ιστορικών χώρων του νησιού, την προβολή του μέσα από στοχευμένες διαφημιστικές καμπάνιες. Μοναδική εξαίρεση όσο και να μην αρέσει σε κάποιους ήταν η τεράστια προσπάθεια της προηγούμενης δημοτικής αρχής για τη  διεκδίκηση της Σαλαμίνας ως πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης, που αν η σημερινή πιο ανίκανη δημοτική αρχή που έχει περάσει στην ιστορία της Σαλαμίνας δεν είχε εγκαταλείψει, θα ήταν μια τεράστια ευκαιρία για να υπάρξει προβολή και ανάπτυξη αυτού του τόσο ιστορικού νησιού μας.

Δυστυχώς για ακόμη μια φορά οι ψηφοφόροι έκαναν τραγική επιλογή με τα γνωστά πλέον σε όλους μας αποτελέσματα.

Αυτά και άλλα πολλά μα πάρα πολλά που θα μπορούσα να αναφέρω είχαν ως αποτέλεσμα 24 χρόνια μετά, το νησί μας να βρίσκεται στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, μετά από 24 χρόνια «Τίποτα δεν έχει αλλάξει» και όλα είναι ίδια, ίδια όπως τότε παλιά.

Σε πολύ λίγο καιρό θα μας δοθεί ξανά η ευκαιρία να επιλέξουμε αυτούς που θα έχουν τη θέληση να υπηρετήσουν τον τόπο και τους κατοίκους του, ας σκεφτούμε λοιπόν έστω και τώρα και ας κάνουμε έστω στο και 5΄ μία φορά μία προσεκτική επιλογή βάζοντας στην άκρη το προσωπικό μας συμφέρον αλλά το συμφέρον των πολλών, το συμφέρον των παιδιών μας που δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν τις δικές μας λάθος επιλογές.

Υ.Γ

Χωρίς τη δημιουργία υποδομών δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνουν σοβαρές επενδύσεις και να υπάρξει ανάπτυξη και προοπτική για τη Σαλαμίνα που όλοι μας λέμε ότι αγαπάμε.