Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

ΕΧΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΛΟΓΟΥ: ΝΑΙ Ή ΟΧΙ;



Γράφει: O Πρωτοπρεσβύτερος Παναγιώτης Μούλτος Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας Σαλαμίνος

Πολύς ντόρος γίνεται κάθε φορά που οι κρατούντες φέρνουν προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο και η Εκκλησία αντιδρά. Αμέσως αρχίζει ένας ακήρυκτος πόλεμος με εκατέρωθεν βολές και χαρακτηρισμούς. Και τελικά καταλήγει στο αναπάντητο ερώτημα: η Εκκλησία έχει δικαίωμα λόγου; Μπορεί να επεμβαίνει στα δρώμενα; Πολιτεύεται; Επιτρέπεται να ασκεί κριτική στους κρατούντες;
            Για να δοθεί απάντηση πρέπει να δούμε ποια είναι η θέση της Εκκλησίας στην κοινωνία. Σαφώς η Εκκλησία έχει σκοπό την θέωση του ανθρώπου. Να οδηγήσει τον καθένα και την καθεμιά στην Βασιλεία των Ουρανών. Να προσφέρει τα μέσα και τις δυνατότητες για την προσωπική συνάντηση και την μετοχή στο Μυστήριο της Αγάπης που είναι ο Υπερούσιος Θεός. Εξάλλου για την Εκκλησία ισχύει ο λόγος του θεόπνευστου Αποστόλου Παύλου «ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει»… Η προσδοκία και ο προσανατολισμός μας έχει στόχο και κατεύθυνση τον Ουρανό.

            Όμως η Εκκλησία δεν περιλαμβάνει μόνο τα αγγελικά τάγματα ή τους απ’ αιώνας Αγίους της. Μέλη της Εκκλησίας είναι και η πολίτες ετούτου του τόπου. Χωρίς να κάνει διακρίσεις, να κομματιάζει, να κομματικοποιεί, να ξεχωρίζει τους δέχεται όλους κοντά της. Τους αγκαλιάζει. Και σε όλους δίνει τις ίδιες δυνατότητες σωτηρίας.
            Όταν αυτές οι δυνατότητες θίγονται, όταν βασικές αρχές πίστεως – όχι σαν κανόνες και νόμοι που η παραβίαση τους διώκεται ποινικά, αλλά σαν προτάσεις ζωής αιωνίου, που αν κάποιος τις παραβεί κρύβεται πίσω απ’ την «παράβαση» ο κίνδυνος του θανάτου («τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἀμαρτίας θάνατος») – και βασικές αρχές ήθους, όταν απειλούνται παραδόσεις του Έθνους που ποτίστηκαν με αίμα Αγίων και Ηρώων, τότε βεβαίως όχι μόνο δικαιούται αλλά υποχρεώνεται εκ φύσεως να μιλήσει. Να προστατέψει τα παιδιά της. Να αμυνθεί στις επιθέσεις. Να δείξει τον άλλο δρόμο.
            Δεν μπορούμε να θέλουμε την Εκκλησία μόνο για να καλύπτει τα κενά στην κοινωνική πρόνοια. Δεν είναι η Εκκλησία μόνο συσσίτια και φιλόπτωχα ταμεία που σώζουν την κατάσταση όταν η οργανωμένη πολιτεία αδιαφορεί. Δεν είναι η Εκκλησία για να καλύπτει το θρησκευτικό μέρος κοινωνικών εκδηλώσεων. Δεν είναι η Εκκλησία ένα μέγεθος που όταν κάποιους τους βολεύει την εμφανίζουν και συμπλέουν μαζί της, όταν όμως πονάει ο λόγος της ή δεν βολεύει τα όποια συμφέροντα, τότε πρέπει να κάθεται στον πάγκο, σαν φρόνιμο παιδάκι με τα χέρια σταυρωμένα.
            Έπειτα τα μέλη της Εκκλησίας, οι πιστοί κι οι κληρικοί (όλων των βαθμών) δεν είναι άσχετοι με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Κομμάτι της κοινωνίας και του κράτους είναι. Είναι παραλογισμός αυτό το κομμάτι (το υπερπλειοψηφικό) να ζητάμε να έχει λόγο μόνο όταν του ζητείται η ψήφος του, αλλά σε όλα τα άλλα να μην έχει άποψη και θέση.
            Και κάτι τελευταίο. Η Εκκλησία δεν είναι θεσμός. Δεν καλουπώνεται. Γιατί η Εκκλησία είναι σώμα Χριστού. Ζωντανό σώμα που κινείται, δρα, προσφέρεται και προσφέρει. Και μάλιστα τόσο ζωντανό όσο κανένα άλλο σώμα στην κοινωνία. Ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε τα κοινοβούλια, ούτε τα δικαστήρια δεν έχουν την ζωντάνια και τον παλμό της Εκκλησίας. Γιατί αν τα είχαν η ζωή όλων θα ήταν καλύτερη, ομορφότερη, ανώτερη.
            Η Εκκλησία, λοιπόν, έχει δικαίωμα λόγου. Και καλό θα ήταν πριν μπει στον οποιοδήποτε η ιδέα να την φιμώσει να κάτσει και να ακούσει προσεκτικά τον λόγο της. Να τον στοχαστεί και να τον φυτέψει στο είναι του. Γιατί όποιος ακούσει με προσοχή αυτόν τον λόγο, είτε είναι θεολογικός είτε είναι κοινωνικός, μόνο όφελος μπορεί να αποκομίσει. Ένα όφελος ανεκτιμητο…
Πρωτοπρεσβύτερος
Παναγιώτης Μούλτος
Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας Σαλαμίνος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αρχειοθήκη ιστολογίου