ΤΗΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ ΥΜΩΝ ΜΝΗΣΘΕΙΗ ΚΥΡΙΟΣ…

Θέλω σε τούτο το άρθρο να μιλήσω για έναν θησαυρό. Έναν θησαυρό που ο Κύριος Ιησούς και η Εκκλησία Του εμπιστεύτηκε στου συλλειτουργούς μου και σε μένα. Για την Ιερωσύνη. Και θέλω να μιλήσω όχι θεολογικά – γιατί αυτό το έκαναν στο έπακρο οι Θεοφόροι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Οικουμένης, οι οποίοι την βίωσαν αυθεντικά και μέσα στον απόλυτο φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος. Θέλω να μιλήσω γι’  αυτό που αισθάνομαι και ξεχύνεται μέσα από την ιερατική καρδιά μου.

            Ο Ιερέας είναι και πρέπει να είναι ένα σύμβολο. Να φανερώνει στις μέρες μας – μέρες αποδόμησης του ήθους – τον δρόμο που περνάει από την θυσία στην θέωση. Από τον Γολγοθά και τον Σταυρό στο Κενό Μνημείο και την Ανάσταση. Η σύγχρονη κοινωνία θέλει να αγνοεί και να περιφρονεί την έννοια του μαρτυρίου. Την θυσιαστική αγάπη για τον Κύριο και την Κτίση ολόκληρη. Ο Ιερέας περιφέρει επάνω του, με το τιμημένο ράσο και την μορφή του το μαρτύριο και την μαρτυρία.

            Ο Ιερέας είναι και πρέπει να είναι η υπενθύμιση της ελπίδας. Όταν όλα γύρω χάνονται αυτός στέκει φάρος να δείχνει το γαλήνιο λιμάνι της παρουσίας του Κυρίου στον κόσμο, δηλ. την Εκκλησία. Εκεί που η μαυρίλα κι η σκοτεινιά του κακού σκεπάζει τον κόσμο, διασαλπίζει στεντόρια ότι «πύλαι ᾄδου οὐ κατισχύσουσιν» της Εκκλησίας.

            Ο Ιερέας του 21^ου αιώνα είναι και πρέπει να είναι η απόδειξη της Αναστάσιμης Χαράς. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός». Κι αυτή την χαρά την κοινωνεί με την ζωή, την διακονία και την ύπαρξή του στον απελπισμένο σύγχρονο κόσμο.

            Ο Ιερέας είναι και πρέπει να είναι ο εκφραστής ενός σύγχρονου πολιτισμού που δεν είναι παρελθόν ούτε καν παρόν αλλά μέλλον. Κρατάμε τις παραδόσεις γιατί είναι ζωντανές. Και μπορούν να μεταγγίζουν ζωή. Δεν υπηρετούμε ένα απέραντο μουσείο νεκρών τύπων αλλά διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού την ζωτική του κόσμου δύναμη.

            Ο Ιερέας είναι και πρέπει να είναι η αληθινή εικόνα του ηγέτη. Όχι του εξουσιαστή. Του ηγέτη που στέκεται μπροστά στην μάχη με τους ορατούς και αόρατους εχθρούς και που ταυτόχρονα ξέρει και μπορεί να σκύβει να πλένει τα πόδια των αδελφών του. Οι σύγχρονοι ηγέτες ξέρουν μόνο να επιβάλλουν. Ο Ιερέας επιβάλλει και επιβάλλεται με την διακονία του.

            Ο Ιερέας είναι και πρέπει να είναι ο αγωγός που φέρνει το καθαρό νερό από την Πηγή της Υπερουσίου Τριάδος στο ποίμνιό του. Που διοχετεύει την «Χάρη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ τὴν Κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» σε όλους και όλα. Και σαν αγωγός πρέπει να είναι πάντα κρυστάλλινος και διάφανος. «Ἁγιάζων καὶ ἁγιαζόμενος».

            Η Ιερωσύνη μας. Η ζωή, η ελπίδα, η ύπαρξή μας. Στο Θυσιαστήριο γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Αυτό είναι η χαρά, η λύπη, ο κόσμος μας…

Της Ιερωσύνης μας μνησθείη Κύριος…

Αφιέρωμα ευλαβικό στον Σεβασμιώτατο Πατέρα και Ποιμενάρχη μας κ. Κωνσταντίνο, Μητρ. Μεγάρων και Σαλαμίνος και σε όλους τους αδελφούς και συλλειτουργούς κληρικούς της Μητροπόλεως μας.

Πρωτοπρεσβύτερος

Παναγιώτης Μούλτος

Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας Σαλαμίνος