Συνδικαλισμός ή ακόμα ένας κύκλος «Game of Thrones"»; ιδού η απορία..

Γράφει ο Κώστας Μπόρσης

 "Εκ του να ζει κάνεις ή να μην ζει". Βέβαια στην χώρα μας νομίζω λίγο πολύ το έχουμε ξεκαθαρίσει το δίλλημα αυτό, με τη γνωστή πατέντα της ταύτισης. Αντί λοιπόν να ψαχνόμαστε τι να επιλέξουμε, πολύ απλά κάνουμε τα δυο ενδεχόμενα ένα, ώστε να μπορεί το ένα να υποστηρίζει το άλλο. Η αχόρταγη προχειρότητα της νοοτροπίας μας για καρέκλες-εξουσίες κι αξιώματα (κι αν δεν υπάρχουν, τα εφευρίσκουμε). Κάπως έτσι φτάσαμε αρχικά να φτιάξουμε και εν συνεχεία να ανεχόμαστε, μια ακόμη παράλληλη κυβέρνηση της κανονικής, αυτής του συνδικαλισμού. Μιας αρκετά πιο συντηρητικής, και πιο ακραίας πολλές φορές, δημοσίας εξουσίας, με εξαιρετικές δυνατότητες οπισθοδρόμησης και ανθεκτικότητας, σχεδόν σε κάθε αρμόδια μορφή ελέγχου. Συγκοινωνούντα δοχεία, το ένα ρίχνει νερό στον μύλο του άλλου (ή καλύτερα ψηφοφόρους).

Μια εξαιρετικά ευέλικτη και εύκαμπτη μορφή εξουσίας πολυ- εργαλείο, που τα κάνει όλα και συμφέρει. Από την π.χ. μονομερή επίλυση ιδιωτικών διαφορών, την ευνοϊκή μεταχείριση, την δικαιολόγηση διαφόρων αδικαιολόγητων με τη γνωστή μέθοδο των στραβών ματιών, μέχρι τη διαχείριση - ρύθμιση ζητημάτων κλάδου από κόμματα ή και ιδιώτες. "Εργαλεία" και τροφή αυτών των θεσμοθετημένων σχεδόν πια νοοτροπιών, ή αδιαφορία, ή ανοχή, ή έλλειψη ελέγχων, ή διαπλοκή, ή διαφθορά, ή απουσία λογοδοσίας, ο αφορισμός της κοινής λογικής, ή γραφειοκρατία (σε μεγάλο βαθμό αναδημιουργία και του συνδικαλισμού) αλλά κυρίως όμως ο ωχαδερφισμός κι η "κατσίκα του γείτονα". Άλλοι μπήκαν στον συνδικαλισμό για να τακτοποιήσουν την υπόθεση-θέμα τους κατά το πώς τους βολεύει, άλλοι θέλουν την καρέκλα για προστασία από τυχόν εκκρεμότητες που μπορεί να έχουν, άλλοι γιατί τους αρέσει να έχουν εξουσία απέναντι στους συναδέλφους τους, άλλοι γιατί τους είπαν ότι είναι ίσως ένας απ τους ελάχιστους δρόμους των κοινών θνητών προς ανώτερες θέσεις σε οργανισμούς και φορείς ή ακόμα και για τα βουλευτικά έδρανα. Προφανώς υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις που παλεύουν για τα συμφέροντα του κλάδου τους και για τη σωστή λειτουργιά των οργάνων. Γνωστοί και ως "γραφικοί" , "οπισθοδρομικοί" , "ουτοπιστές" -όπως τους λένε υποτιμητικά οι περισσότεροι εκ των κρατούντων τις καρέκλες...

Τα κόμματα μπήκαν πονηρά, κι ενδεχομένως έξυπνα, από πολύ νωρίς στα συνδικάτα, δημιούργησαν στρατιές, ή εξαρτήσεις, ή επιρροές, και με κάθε ευκαιρία που τους δινόταν μέσω των ψήφων (που σε μεγάλο βαθμό κι οι επαγγελματίες συνδικαλιστές τους εξασφάλιζαν) "φρόντιζαν και τακτοποιούσαν" με κάθε δυνατό τρόπο όλους εκείνους που έφερναν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η θεσμοθέτησή τους ως φορείς δημοσίας διοίκησης έχει τουλάχιστον παρεξηγηθεί ή παρερμηνευτεί.

Ισχύουν τα παραπάνω, είναι κάτι που ακούμε πρώτη φορά; Έχει ή δεν έχει απασχολήσει κατά καιρούς τον Τύπο; Έχουν καμιά σχέση όλα αυτά με το πραγματικό αντικείμενο, σκοπό και στόχο του συνδικαλισμού και των συνδικάτων; Χρήζουν οι σύλλογοι-συνδικάτα βελτιώσεων, διορθώσεων, ελέγχων, διαφάνειας, λογοδοσίας, ισονομίας και, τελικά, αλλαγής της ισχύουσας νοοτροπίας που, εξ΄ όσων φαίνεται, μόνο κακό έχει κάνει συνολικά τόσο στον ίδιο τον συνδικαλισμό ως θεσμό όσο και στη σχέση του με την υπόλοιπη κοινωνία? 

Μήπως ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε κάποτε κι έκτοτε πέρα απ΄ το βόλεμα λίγων και εκλεκτών, βαίνει προς αναίρεση και κατάργηση, μιας και παρουσιάζει αυτήν την εικόνα; Κοινώς, μας έκανε την δουλειά μας τόσα χρόνια και τώρα που δεν γίνεται αλλιώς, γιατί πέφτουν και πιέσεις Ευρωπαϊκού επιπέδου, το αφήνουμε να μαραθεί στα εξ ων συνετέθη για να μην τυχόν μας βγει από το πουθενά κι εμπόδιο στην πολύ ποθητή ανάπτυξη, για το καλό της κοινωνίας βεβαίως βεβαίως...;

Μια απ τις τελευταίες ελπίδες των επαγγελμάτων είναι ο συνδικαλισμός, ο πραγματικός, αυτός που προχωρά ένα επάγγελμα και το συγχρονίζει με την εποχή του, προστατεύοντάς το από τη διάλυση. Επιλογή μας είναι αν το θέλουμε αυτό ή όχι...πάντως αυτό που έχουμε πρέπει να σκεφτούμε καλά αν είναι αυτό που θέλουμε ή καλύτερα αυτό που έχουμε ανάγκη.

Συνδικαλισμός ή Game of Thrones...;