Κυριακή 23 Ιουλίου 2017

Όταν θα μεγαλώσω θα γίνω...

"Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" μας ρωτούσαν συχνά όταν ήμασταν παιδιά.
Κάποιοι έλεγαν "γιατρός". Άλλοι έλεγαν "δικηγόρος". Μερικοί πυροβολημένοι απαντούσαμε "αστροναύτης".

Ήταν και κάποιοι άλλοι όμως που με περηφάνια φώναζαν "δημόσιος υπάλληλος" κύριε.
Οι επίδοξοι κοσμοναύτες ...στο φεγγάρι δεν πήγαμε, αλλά όσοι με καμάρι τότε έσκουζαν για να γίνουν δημοσιοθεσίτες, τα κατάφεραν.
Τώρα άμα με ρωτάτε για γιατρούς και δικηγόρους τι να σας πω...
Η αθάνατη ελληνική οικογένεια με τα δεκάδες συμπλέγματα -που μέχρι ενός σημείου δικαιολογημένα έχει- φρόντισε να πνίξει κάθε καλλιτεχνική έφεση και κάθε ταλέντο των παιδιών της για ένα πτυχίο πανεπιστημίου.

"Καλή η ζωγραφική Ορέστη μου, αλλά δεν τάισε κανέναν. Πάρε το πτυχίο σου να είσαι εξασφαλισμένος και κάνε το μετά για χόμπι."
Και την άφησε τη ζωγραφική ο Ορέστης και το πήρε το πτυχίο του ο Ορέστης και να μια δικηγοράρα ο Ορέστης. Με καταθλιψάρα βεβαίως, βεβαίως.
Με τα πολλά ξέχασε και να ζωγραφίζει ο Ορέστης.


Και στις τέχνες αντί για τον ταλαντούχο Ορέστη βλέπουμε την πάλαι ποτέ ατάλαντη κιουρία Μπουχλουμπού που είχε θείο έναν Δήμαρχο. Το πλοτ παρόμοιο με εκείνο του δημοσιοθεσίτη. Ίσως λιγότερο φαιδρό. Γιατί τον δημοσιοθεσίτη λόγω γνωριμιών τον έμαθαν από μικρό τι σημαίνει επίδομα και τι σημαίνει να μη σε κουνά κανείς από τη θέση σου. Δεν πρόλαβε να αναπτύξει επιθυμίες. .
Μα δεν πρέπει να ξεχάσουμε και εκείνα τα γεμάτα αγάπη λόγια του Νεοέλληνα "Φαρμακοποιός θα γίνεις. Όπως ο μπαμπάς και ο παππούς σου. Έχουμε στρωμένη, έτοιμη δουλειά. Άσε τα, τα άλλα. Δεν είναι για εμάς. Πρέπει να έχεις ..."δόντι" για αυτά." Και να μια φαρμακοποιάρα η Φρειδερίκη. Η Φρειδερίκη ρε μαλάκα που βλέπει βελόνα και λιποθυμά. Στο δημοτικό σε μια σχολική γιορτή η δασκάλα, της είχε πει πως έχει καλή φωνή. Όταν χαρούμενη γύρισε και το είπε στον μπαμπά της "ρε άσ' τη να κουρεύεται" απάντησε εκείνος. "Πουτάνα εγώ την κόρη μου δεν την κάνω, πες στη δασκαλίτσα", συνέχισε.

Η Φρειδερίκη σήμερα κοντεύει τα 40. Εδώ και 15 χρόνια που βρίσκεται πίσω από τον πάγκο του φαρμακείου δίνει ντεπόν μέχρι και για την τριχόπτωση. Τα άλλα δεν τα θυμάται. Ο ενθουσιασμός της για να μάθει τη δουλειά άρχισε και τελείωσε στο ντεπόν. Είναι και αυτές οι βελόνες που την ανατριχιάζουν...

Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή σε αυτόν τον τόπο που δεν μπορώ να πω με σιγουριά πότε οι αυτόχθονες έζησαν ανέμελοι.
Και κάπως έτσι καταλήξαμε ακατάλληλοι σε κατάλληλες( ; ) θέσεις.
Βέβαια, αυτό έχει και τα θετικά του γιατί προσωπικώς θα ήμουν άθλιος αστροναύτης.
Πράγματι!

Έφθασαν, ωστόσο, οι καιροί που η προσωρινή σιγουριά -που κάποτε έμοιαζε μόνιμη- καταρρέει.
Έμεινε κανένας με πυγμή να παλέψει για όσα γουστάρει, αυτή τη φορά ή μας ευνούχισαν;
Η ιστορία είναι προϊόν μυθοπλασίας. Τα γεγονότα και οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται είναι προϊόν φαντασίας και ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.


Γράφει η
Βασιλική Μόρισον Σδράκα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αρχειοθήκη ιστολογίου