Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Η πλάνη του αρώματος




Γράφει: ο Μάριος Θεοχάρης
Ξύπνησα με έναν πόνο στο κεφάλι. Άλλη μια μέρα ξεκινά. Ακόμη μια μέρα με σκοτούρες, τρέξιμο, άγχος, υποσχέσεις, ψεύτικα χαμόγελα, σφιξίματα χεριών φρου φρου κι’ αρώματα. Καθημερινά συναντούσα διαφόρων ειδών αρώματα. Αρώματα το καθένα μοναδικό αλλά σπανίως σπάνιο. Όλα είχαν κάτι να πουν, κάτι να δείξουν. Άλλωστε το κάθε άρωμα είναι ωραίο μέχρι να το φορέσουμε στο σώμα μας. Τότε μας υιοθετεί και πρέπει να μας υποστηρίξει και να κάνει το καλύτερο για εμάς. Είναι πραγματικά αστείο πως η πληθώρα των αρωμάτων καλείται να επιλέξει ένα για να τα καθοδηγεί και να παίρνει αποφάσεις για εκείνα. Θα μου πεις δεν γίνεται αλλιώς έτσι ορίζει το βιβλίο. Αλήθεια όμως όταν ένα άρωμα με την βοήθεια των υπολοίπων καταφέρνει να μπει σ’ αυτό το μικρό χρυσό μπουκαλάκι τότε τι γίνεται; Τότε αρχίζει η μάχη του αρώματος. Προσπαθεί να μην μεθύσει απ’ τις μυρωδιές του περίγυρου, να συνεχίσει να παλεύει για τα μοναδικά και όχι σπάνια που το έβαλαν στο χρυσό μπουκαλάκι και όχι να συνάψει δεσμούς με την αφρόκρεμα που ξαφνικά το πλησιάζει και θέλει να έρθει κοντά του ενώ πριν. Πριν, τι θα πει πριν εγώ ζω το τώρα, ξέχνα το πριν. Πρέπει να μείνω μες στο χρυσό αυτό μπουκαλάκι, δεν μπορώ να το εγκαταλείψω πλέον. Είναι τόσο ελκυστικό, τόσο υπέροχο, είναι γλυκό πολύ γλυκό. Μα ξεχνάς. Ξεχνάς τι έκανες για να καταφέρεις να εισέλθεις μέσα του. Λέρωσες τα χέρια σου, είπες ψέματα, έχασες την προσωπικότητα σου και υποσχέθηκες στα αρώματα πως θα ήσουν κάτι καλύτερο. Και τώρα, τώρα τι κάνεις; Ααα μην με ζαλίζεις  γιατί θα ξεχάσω και ‘σένα. Και μένα παιδί μου; Και ‘σένα. Δεν έχω ανάγκη κανέναν σας. Το μόνο που θέλω είναι το μπουκαλάκι μου. Ώστε όλα γι’ αυτό; Γι’ αυτό ναι. Έτσι λοιπόν πέρασαν τα χρόνια το ένα μετά το άλλο με τα αρώματα να ξεθυμαίνουν. Όλα εκτός από ένα. Αυτό στο χρυσό μπουκαλάκι, αυτό που μπορεί πλέον να μην είχε φίλους, γνωστούς και οικογένεια αλλά δεν ήταν μόνο. Είχε για συντροφιά την ερωμένη του, αυτή για την οποία είχε πει ψέματα, είχε σκοτώσει και θα έδινε και την ζωή του για ‘κείνη μα προπαντός είχε ξεχάσει. Ήταν το πειθήνιο όργανο όπως πολλά αρώματα πιο πριν αλλά εκείνος τη λάτρευε. Βλέπεις ήταν τόσο σαγηνευτική που προκαλούσε εξάρτηση σε όποιον την είχε. Το όνομα της ετικέτας της κοπέλας έγραφε: Εξουσία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αρχειοθήκη ιστολογίου