Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

Στη Λένα…



Πάγωσε η Σαλαμίνα στο άκουσμα του κακού μαντάτου. Όλοι μας κατά βάθος ελπίζαμε πως θα ξεπερνούσες την περιπέτεια στην οποία έπεσες ξαφνικά, χωρίς λόγο, χωρίς σημάδι. Παρά το γεγονός ότι οι μέρες περνούσαν, εμείς εκεί, ελπίζαμε στο θαύμα, ελπίζαμε πως θα ανάρρωνες και θα σε ξαναβλέπαμε έτσι όπως σε ξέραμε: όλο ζωή, χαμογελαστή, τσαχπίνα, να πηγαίνεις και να΄ ρχεσαι μέσα στην τράπεζα για να εξυπηρετήσεις, να βοηθήσεις, να δεις αν όλα πάνε καλά.
Αυτήν την εικόνα έχει κρατήσει όλη η Σαλαμίνα από σένα, Λένα. Αυτήν θα κρατήσουμε ακόμη κι όσοι ήμασταν εκεί στο ξεπροβόδισμα. Ένα γοητευτικό  πλασματάκι γεμάτο όνειρα αλλά και μια παρουσία που δεν περνούσε απαρατήρητη, θα΄ λεγε κανείς που κυριαρχούσε στο χώρο εργασίας της, πως χωρίς να το θέλει ήταν το επίκεντρο.

Οι συμμαθητές σου χαρακτήρισαν το πέρασμά σου από τη ζωή «ποιοτικό». Μια ζωή που δεν στάθηκε πάντα καλή μαζί σου όπως πίστευαν όσοι σε γνώριζαν τώρα. Τελικά, δε σου χαρίστηκε για πολύ.
Μέχρι το τέλος ελπίζαμε. Μέχρι και μες στην εκκλησία πιστεύαμε πώς να, τώρα δα θα σηκωθείς ικανοποιημένη για τους φίλους που μέτρησες, θα σηκωνόσουν βιαστική, όλο γέλια, για να πας στη δουλειά σου –« για να δούμε τι έγινε δω όσο έλειπα» – θα περιδιάβαινες τους χώρους πάνω κάτω σα σβούρα, με τα φουστανάκια σου και τα τακουνάκια σου, θα΄ ρχόταν κατά τις δέκα ο καλός σου φίλος ο Φραγκιάς να κάνει τη δουλειά του και να σου φέρει τα κουλουράκια σου, θα πήγαινες τ΄ απόγευμα στο Συμβούλιο του Λυκείου των Ελληνίδων, θα΄ παιρνες τα παιδιά από τα αγγλικά…  
Στο σύντομο πέρασμά σου, Λένα, πρόλαβες κι άφησες την αύρα σου, τη σφραγίδα σου, μια σφραγίδα αξιοπρεπούς θηλυκότητας, επαγγελματικής συνέπειας κι έμφυτης κοινωνικότητας.
Δεν ξέρω πώς να τελειώσω... Να πάρει ο οργή, πάλι δάκρυσα…

Β. Ψ.  


1 σχόλιο:

Κ. Ν(W.A) είπε...

Καλό ταξίδι Λένα καλή ανταμωση

Αρχειοθήκη ιστολογίου