Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους!

Της Βίκυς Ψυλλάκη

Πώς θα σας φαινόταν, φίλοι μου, αν αύριο το πρωί συστηνόμουν ως οικονομικός διευθυντής μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας, την ίδια στιγμή που ξέρετε καλά πως οι γνώσεις μου στα οικονομικά φτάνουν μέχρι τα βασικά που γνωρίζει ο κάθε αδαής  πολίτης; Θα με παίρνατε σοβαρά, εμένα κι αυτόν που με συστήνει σε σας ως ειδήμονα;  

Ε, αυτό το σκηνικό είμαστε αναγκασμένοι κάποιοι να ζούμε το τελευταίο διάστημα στο χωριό μας. Άνθρωποι που με τη γραφή έχουν όση οικειότητα έχω εγώ με την αστροναυτική, επιμένουν να εμφανίζονται ως «εκπρόσωποι Τύπου». Οι πολιτικοί να τους καλούν σε συνεντεύξεις «Τύπου» και να τους στέλνουν δελτία «Τύπου», οι διοργανωτές διαφόρων εκδηλώσεων να τους καλωσορίζουν ως εκπροσώπους «Τύπου» κι άλλα τέτοια παλαβά. Ποιανού Τύπου, ρε αδέλφια; Πότε έχετε γράψει ένα άρθρο σοβαρό στη ζωή τους, πότε έχετε πιάσει στυλό στα χέρια κάποιοι και κάποιες που έχετε ξεφυτρώσει σαν το μαϊντανό τα τελευταία χρόνια στο νησί κι εμφανίζεστε σαν «Τύπος»; Ήμαρτον! Έχουμε χάσει τελείως το μέτρο;  Επειδή δεν έχω τι να κάνω ή επειδή συνταξιοδοτήθηκα και το θυμήθηκα στα εβδομήντα μου ή επειδή θέλω να το παίζω κάτι, βγάζω ξαφνικά ένα έντυπο όποτε μου καπνίσει, το ονομάζω εφημερίδα, γράφω ό,τι μπαρούφα μου κατεβαίνει ή μου λένε να γράψω και λέω ότι είμαι δημοσιογράφος; Ή κάνω μια ανώνυμη σελίδα στο διαδίκτυο  ή ανοίγω λογαριασμό στα κοινωνικά δίκτυα και το παίζω δημοσιογράφος; Έχουμε υπόψη μας τι είναι δημοσιογραφία; Τι ευθύνη εμπεριέχεται στη λέξη; Γνωρίζουμε τι σημαίνει άγχος, κυνήγι της είδησης, συνειδησιακά διλήμματα, που πιστέψτε με, δεν είναι και λίγα σε μια τοπική κοινωνία, όπου όλοι γνωριζόμαστε κι όπου το κάθε τι κοστίζει όχι μόνο σε χρήματα αλλά, κυρίως, σε «καλημέρες»;

Τι να φταίει για το χάλι που βιώνουμε; Να φταίει η έλλειψη παιδείας; Η παντελής ισοπέδωση των πάντων; Το επίπεδο που έχει πέσει επικίνδυνα κάτω από τα πατώματα; Η ανάγκη μας να λέμε πως είμαστε κάτι, πως διαμορφώνουμε τάχα μου άποψη;

Προσωπικώς κύριοι (κι αναφέρομαι σε όλους, πολιτικούς, συλλόγους και λοιπούς εμπλεκόμενους) και το έχω ξαναγράψει: Αν είναι να συνεχιστεί αυτή η γελοία τακτική να ρίχνετε όλα κι όλους στο ίδιο τσουβάλι – και δεν εξετάζω σκοπιμότητες κάθε φορά – ειλικρινά,  εγώ θα απέχω. Προτιμώ να δηλώνω άλλη επαγγελματική ιδιότητα παρά να χωθώ στο σωρό με τα σκουπίδια.

Ας μην μας κάνει όμως εντύπωση το γεγονός πως αντί σ΄ αυτό το νησί να πηγαίνουμε μπροστά, πάμε συνέχεια πίσω ολοταχώς. Όσο δεν μπορούμε να διακρίνουμε το χρυσό απ΄ το τενεκεδένιο, κανείς νέος(από τους πολλούς που υπάρχουν) καταξιωμένος  συμπολίτης μας δεν πρόκειται ν΄  ασχοληθεί με τα κοινά . Όσο εμείς δεν είμαστε ικανοί να χωρίσουμε την ήρα από το στάρι, μην περιμένουμε να φάμε ψωμί!