Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

ΛΑΣΠΟΛΟΥΤΡΑ

Γράφει ο Μάριος Θεοχάρης


Καλησπερίζω  τους πανέμορφους,  αν και τρισάθλιους αναγνώστες μας! Ναι, καλά το καταλάβατε, μόλις σας έκανα ένα κομπλιμέντο αλλά κι ένα αρνητικό σχόλιο ταυτόχρονα. Φυσικά αστειευόμουν, αφού για να διαβάζει αυτή την στιγμή  κάποιος αυτή την στήλη στην εφημερίδα μας, σίγουρα τον διακρίνει ένα έντονο χιούμορ αλλά και μια καλά κρυμμένη σοβαρή εσωτερική αύρα. (Καλά, πολύ φιλοσοφία σήμερα)
Το θέμα, με το οποίο θα σας κουράσω αυτή την φορά είναι πολύ οικείο σε όλους μας. Ποιο είναι; Μα φυσικά τα ``όνειρα’’. Όχι, όχι δεν θα το παίξω …ονειροκρίτης.  Θα μιλήσουμε για τα αληθινά όνειρα, αυτά που κάνουμε όταν είμαστε ξύπνιοι κι όχι  όταν βυθιζόμαστε κάθε βράδυ στο κρεβάτι μας και στην αδράνεια.

Για σκεφτείτε λοιπόν τι όνειρα έχετε κάνει ο καθένας σας στην δική του ζωή. Τι θα θέλατε να γίνετε όσο αφορά το επάγγελμα ή πού θα θέλατε να ταξιδέψετε ή ποιον θα θέλατε να γνωρίσετε ή τι θα θέλατε να μάθετε να κάνετε κι άλλα πολλά όνειρα που είχατε μικροί και μεγάλοι. Αφού τα επαναφέρετε λοιπόν από την μνήμη σας, σκεφτείτε τι κάνατε κι  εάν στην ουσία πραγματοποιήσατε κάποιο από αυτά.
Για όποιο  δεν πραγματοποιήσατε αναρωτηθείτε  γιατί.; Γιατί δεν ακλούθησα το όνειρο μου; Μήπως με εμπόδισε κάποιος από την οικογένειά μου; Μήπως με επηρέασε κάποιος φίλος/η  από την παρέα μου; Ή μήπως με εμπόδισε αυτό το σκάρτο μέχρι το μεδούλι ΚΡΑΤΟΣ;
Κάποτε, όταν είδα ένα γκράφιτι σε κάποιον τοίχο στο Πολυτεχνείο που έλεγε  «Αγαπώ αυτή την ΧΩΡΑ μισώ αυτό το ΚΡΑΤΟΣ»,’ αναρωτήθηκα ποιοι να το είχαν γράψει. Μετά από καιρό λοιπόν αναλήφθηκα πως ήταν η  προβολή της αγανάκτησης ενός ή και περισσοτέρων ανθρώπων μέσα απ’ την μπογιά σ΄ έναν τοίχο, επειδή τους στέρησαν τα ``όνειρα’’, επειδή δεν τους έδωσαν ποτέ την δυνατότητα να τα πραγματοποιήσουν. Το μόνο που τους γέμισαν ήταν απαισιοδοξία για το μέλλον με αλλεπάλληλες ριπές στην ελπίδα που τους κρατούσε όρθιους και ζωντανούς, γεμάτους ενέργεια κι όρεξη. Όρεξη γι΄ να αρπάξουν όποια  ευκαιρία τους δινόταν και να κατακτήσουν το μέλλον που αυτοί ήθελαν  για τον εαυτό τους!
Θα μου πείτε βέβαια , εσείς οι μεγαλύτεροι, είσαι ακόμα δεκαοκτώ πως μπορείς να τα λες αυτά; Μπορώ διότι κάθε χρόνο πολλά νέα παιδία έρχονται αντιμέτωπα ανάμεσα στο  το να διαλέξουν ένα επάγγελμα, το οποίο ΙΣΩΣ να τους φέρει σε κάποια υγιή οικονομική κατάσταση μετά από μερικά χρόνια και στην πιο τολμηρή επιλογή να επακολουθήσουν το όνειρό τους, όσο δύσκολο κι αν είναι και να πετύχουν, ακόμα κι αν όλοι τους λένε το αντίθετο. Βέβαια ίσως μας το λένε, διότι σαν μεγαλύτεροι ξέρουν ότι δεν αρκεί να κάνεις κάτι που αγαπάς αλλά κάτι που θα σου αποφέρει καλώς ή κακώς οικονομικό όφελος. Βλέπεις,  ζούμε σε έναν κόσμο, όπου τα λεφτά είναι το παν ή, όπως λένε μερικοί «ρεαλιστές», με τα λεφτά φτιάχνεις την ευτυχία. Εγώ βέβαια  διαφωνώ σ΄ αυτό. Διαφωνώ διότι έχω δει φτωχούς ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούσαν να είχαν ακολουθήσει κάτι που θα τους αποκαταστούσε οικονομικά αλλά παρόλα αυτά διάλεξαν το δύσκολο δρόμο,  διάλεξαν να κάνουν  αυτό που αγαπούν κι όχι αυτό που τους επιβάλλουν.
Κλείνοντας  λοιπόν, θα σας δώσω μια συμβουλή, σε εσάς τους νέους αλλά και στους μεγαλύτερους .
Ακολουθησήστε τα όνειρα σας όσο δύσκολα κι αν σας φαίνονται. Αν πραγματικά είναι αρκετά δυνατά, τότε δεν έχετε τίποτα να φοβάστε. Αν εξακολουθείτε να έχετε αμφιβολίες,  κάντε ταυτόχρονα πραγματικότητα και το όνειρό σας και την οικονομική σας άνεση. Βέβαια αυτό θέλει δουλειά, γιατί χωρίς αυτήν δεν πρόκειται να καταφέρετε απολύτως τίποτα. Όσο για τους μεγαλύτερους, σε όποια ηλικία κι αν είστε, ποτέ δεν είναι αργά για κάποιο όνειρο που αφήσατε στο παρελθόν.
Η ζωή είναι στα χέρια σας όχι στα δικά τους. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας!  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αρχειοθήκη ιστολογίου